Terwijl ik rondliep, langs de cafés en restaurants naast de Ria de Alvor, al met mijn reddingsvest aan, kreeg ik een aantal grappige blikken van voorbijgangers en werd ik herinnerd aan de 'Back to the Future' films waar Marty Mcfly terug in de tijd gaat en zijn mouwloze rode jas die misschien wel het hoogtepunt van de mode was in 1985, liet iedereen in 1955 zeggen: "Hé kijk eens naar deze kerel. Hij draagt een reddingsboei". Nu zijn we hier in 2020 (5 jaar verder in de toekomst dan de Back to the Future films ooit zijn gegaan) en het dragen van een reddingsvest in de stad wordt weer als vreemd gezien.

Ik stond op het ponton in Alvor, ons afgesproken rendez-vous. Terwijl ik wachtte, zag ik een aantal kleine, groezelige bootjes rondvaren met hun luidruchtige benzinemotoren. Een van hen kwam aanleggen bij het ponton, maar toen ze dichterbij kwamen stopte hun motor, en toen ze wegdreven naar de wal raakte de bemanning in paniek om te proberen de roeispanen te pakken, terwijl de kapitein verwoed aan de motorkabel bleef trekken om te proberen hem te laten starten. Gelukkig kwam het tot leven voordat ze het land raakten en ze schoten vooruit en slaagden erin om aan te leggen.

In schril contrast hiermee was het schip waar ik op zat te wachten, ik hoorde het helemaal niet aankomen. Het gleed gewoon stil langs alle zeilboten in de verte totdat ik de lachende gezichten van de mensen waar ik op zat te wachten kon zien. Derek en zijn vrouw Sonia zwaaiden vrolijk naar me toen ze stil en gracieus aanlegden.

De kano die oorspronkelijk bij Decathlon was gekocht had, zoals ik al vermoedde, serieuze Back to the Future vibes. Als 'Doc' een boot zou hebben, weet ik zeker dat het zoiets zou zijn. Het had een zonnepaneel boven het hoofd en een op de achterkant. Omdat het achterpaneel tussen Derek en de elektromotor aan de achterzijde was gemonteerd, heeft hij het ingenieus opgezet zodat hij de boot nog steeds kan sturen met een lange hendel die reikt van de motor tot waar hij zit. Hij heeft een afstandsbediening bij zich die hem, door een aan de achterkant gemonteerde bedieningskast, in staat stelt om tussen de verschillende snelheden te schakelen en ook de motor op te tillen als ze in ondiep water terechtkomen. Hij liet me ook zijn noodhulpmiddel zien waarmee hij naar achteren kon reiken om de snelheid met de hand te verlagen als de afstandsbediening zou falen (of in het water zou vallen).

Ik vroeg, toen ik met Derek (de echte Doc) aan boord klom voor een ritje rond alle zeilboten, wat hij had gedaan toen hij jonger was? En dat ik me voorstelde dat hij zeker een soort uitvinder moet zijn geweest? Hij zei dat hij in I.T. werkte. Maar toen ik hem verder aanmoedigde, vertelde hij me dat hij vroeger robots maakte. "Wat voor soort?", vroeg ik gretig. Het blijkt dat hij die grote robotarmen maakte, je weet wel, het soort dat ze gebruiken om auto's te maken? Dus, in feite maakte Derek niet alleen machines. Hij maakte machines die machines maken.

Ik begon me te ontspannen over Derek's technische vaardigheden. Hij wist duidelijk wat hij deed. En terwijl we langzaam en geruisloos om de boten heen voeren, voelde ik me helemaal ontspannen. Zeker nadat hij me had verzekerd dat zijn kano bijna niet om kon slaan. Het was heerlijk om in een kano rond te dobberen met alle stilte en rust die dat met zich meebrengt - maar zonder te hoeven spetteren met een roeispaan. Ik zei net zoiets tegen Derek terwijl dat we ons een weg baanden rond een zeilboot en naar de matrozen zwaaiden die op het dek waren gekomen om ons aan te gapen, zoals je je zou kunnen voorstellen als Docs tijdmachine in feite in de lagune was geland. Derek zei dat dit precies het idee was. Ze werden ouder en hadden niet meer zoveel spierkracht, dus besloot hij de zon in te schakelen als bemanningslid om het peddelen voor hem te doen.

Toen we de 'DeLorean' weer aanmeerden en koffie gingen drinken, heb ik ze meer over hun leven gevraagd. Derek heeft in Amerika gewoond en ook in Frankrijk waar hij Sonia heeft ontmoet. Na een reis naar Portugal in 2013 beseften ze dat ze het zo leuk vonden dat ze een jaar later besloten om hier permanent te gaan wonen.

Ook al dacht ik meer aan hem als Doc, het blijkt dat hij ook een vleugje Marty heeft, want hij zei dat zijn echte passie bluesgitaar was en dat hij begon te spelen toen hij 11 was. Ik kwam in de verleiding, omdat ik maar Back to the Future referenties bleef zien, om hem te vragen wat de band bij de 'Under the Sea dance' aan Marty vroeg - om 'iets te spelen dat echt swingt'.

Het blijkt dat hij vroeger online lessen voor bluesgitaar gaf toen hij in Frankrijk was, en dat hij ook les gaf in schrijven. Ik vroeg hem of dat betekent dat hij iets heeft geschreven? Blijkt dat hij dat heeft gedaan. Een sci-fi boek genaamd 'Alex Q'. Een geslachtsneutrale naam voor een robot (natuurlijk). Ik vraag me af of Alex Q ook gitaar speelt? Ik heb het niet gevraagd.

Toen ik terug aan boord van de boot kwam, vertelden Derek en Sonia me dat ze het hadden gekocht als een manier om te proberen hun routine een beetje te doorbreken en ze iets anders te laten doen. Ze gaan nu, als het weer en de zee het toelaat, zo vaak als ze kunnen de Ria op en meren meestal aan voor koffie in Alvor.

Het is een beetje uitproberen sinds ze de boot in juni hadden gekocht om de systemen in orde te maken en ervoor te zorgen dat het werk dat het opzetten van Derek's zonnepaneel met zich meebrengt opweegt tegen de moeite die het zou kosten om gewoon te peddelen in de eerste plaats. En dat deed het letterlijk toen ze begonnen, want Derek moest elke keer als ze uitvielen een batterij van 30 kilo op zijn plaats zetten. Nu, aangezien dit de toekomst is waarin we leven, heeft Derek een batterij die een veel hanteerbaarder 3 kilo weegt.

Ze houden van de rust die ze op het water kunnen vinden, de avonturen die ze meemaken en hoe het hen met nieuwe vrienden laat kennismaken, omdat mensen altijd verbaasd zijn over hun schip en naar hen zwaaien als ze voorbij drijven op de golven.

Derek en Sonia gingen weer op weg, en terwijl ze soepel over het water schoven zonder enig geluid of vervuiling, was de gouden vuurbal hoog boven hen in de lucht aan het spiegelen en sprankelen in het water, terwijl ze tegelijkertijd hun waterscooter van stroom voorzag. Ik dacht zelf, dat dit de toekomst is - en er is geen weg terug.

Als je Derek te pakken wilt krijgen, dan kun je op echt futuristische wijze je smartphone gebruiken om de bijbehorende QR-code te scannen. Het brengt je naar zijn pagina en hij beantwoordt graag ieders vragen over hoe je je eigen zonaangedreven drijvende tijdmachine kunt maken.