Ze zijn mijn favorieten, en ik kijk elk jaar reikhalzend uit naar hun komst en ben altijd weer verbaasd hoe ze nooit falen om uit een grond te springen die nog maar een paar weken geleden zo kaal en levenloos leek.

Dit jaar was ik vastbesloten om uit te zoeken wat ze zijn. Tegenwoordig is het een stuk makkelijker, want in plaats van door verschillende plantenboeken te moeten bladeren voor het antwoord, kon ik gewoon een foto uploaden naar de 'Plantnet' app (een gezichtsherkenningssysteem voor alles wat met flora te maken heeft) om alle waarschijnlijke kanshebbers te verzamelen, en dan mijn vermoedens dubbel te controleren door de groene tuiniers met een toetsenbord op de Facebookgroep 'Gardening in Portugal' om geruststelling te vragen. We waren het er allemaal over eens dat het de 'Lesser Celandines' zijn, of 'Ronnucus Ficaria', ook wel bekend als 'Fig Buttercups'.

Ze worden beschreven als 'Een klein, laaggroeiend overblijvend kruid in de Boterbloemfamilie. Ze hebben donkere, hartvormige groene bladeren en gele sterachtige bloemen'. Dat zijn ze inderdaad. En ik vond het geweldig om iemand anders ze 'sterachtig' te horen noemen, want het maakt me iets minder gek dat ik me gedwongen voel om Coldplays te neuriën: 'Kijk naar de sterren, kijk hoe ze voor je schijnen, en alles wat je doet, en ze waren allemaal geel', terwijl ik langs een felgeel sterrenbeeld loop dat over de grond verspreid is.

Ik was ook blij dat ik niet de eerste persoon ben die ze waardeert. Ze worden genoemd in 'De Leeuw, de Heks en de Garderobe', wanneer Aslan (de leeuw) terugkeert en het bos van de winter naar de lente gaat. Er staat dat de kinderen "wonderlijke dingen zien gebeuren". Toen Edmund plotseling een hoek omkwam in een open plek met zilverberken zag hij de grond in alle richtingen bedekt met gele bloemetjes - celandines".

Celandines bloeien in Engeland van oudsher in maart tot mei en worden daarom vaak gezien als de 'springboodschapper'. In feite komt de naam celandine van het Latijnse 'chelidonia' wat slikken betekent, en er werd gezegd dat de bloemen bloeiden toen de zwaluwen terugkwamen, en vervaagden toen ze vertrokken.

Hier in Portugal zien we ze niet om het begin van de lente aan te geven, maar het begin van de herfst. Ik denk dat het is omdat zonder de kou en de vorst die het leven moeilijk maakt voor planten in de winter in de meer noordelijke landen, het mildere klimaat van de Algarve betekent dat we in zekere zin het geluk hebben om 'de winter over te slaan', en de dingen beginnen weer tot leven te komen na slechts een beetje regenval. Dat is maar goed ook, want na een lange hete zomer zorgen deze vroege tapijten van goud voor wat broodnodige nectar om de lokale bestuivers te laten zoemen.

Ik ontdekte ook dat de dichter en woordkunstenaar William Wordsworth ook van celandines hield. Zozeer zelfs dat hij er 3 gedichten over schreef. Ze zijn vrij lang en meanderend, en met het grootste respect voor Wordsworth, heb ik een woordlimiet voor dit artikel die waarschijnlijk snel nadert. Ik denk echter dat ik ruimte heb voor de eerste twee verzen van zijn gedicht 'To the small Celandine', want ik was blij te zien dat lang voor Coldplay ook aan deze prachtig glanzende bloemen werd gedacht als sterren:

Viooltjes, lelies, dotterbloempjes, madeliefjes,
Laat ze leven van hun lof;
Zolang er een zon ondergaat
zullen Sleutelbloemen hun glorie hebben;
Zolang er Viooltjes zijn,
zullen ze een plaats hebben in het verhaal:
Er is een bloem die de mijne zal zijn,
'Tis de kleine Celandine.

Ogen van sommige mannen reizen ver
Voor het vinden van een ster;
Op en neer gaan ze naar de hemel,
Mannen die een machtige terugtocht houden!
Ik ben net zo groot als zij, ik trek,
Sinds de dag dat ik u ontdekte,
Kleine bloem! - Ik zal beroering wekkken
Als een grote Astronoom.