Op maandagochtend verwierp een Britse rechter eindelijk de Amerikaanse poging om WikiLeaks oprichter Julian Assange uit te leveren en hem voor altijd (of in ieder geval 175 jaar in een hoogbeveiligde 'supermax' gevangenis) gevangen te zetten omdat hij, zoals Joe Biden hem ooit noemde, een 'hightech terrorist' is. De wraakzucht van het Amerikaanse veiligheidsdiensten tegenover klokkenluiders is geweldig om te zien.

De Amerikaanse regering heeft hard gewerkt om de natuurlijke Britse terughoudendheid te omzeilen om een niet-Amerikaanse niet-ingezetene uit te leveren aan de Verenigde Staten voor een politiek misdrijf. Washington zegt dat Assange's straf "waarschijnlijk" slechts vier tot zes jaar zou zijn (maar er is geen garantie dat het niet tien keer zo veel zal blijken te zijn als wanneer hij eenmaal op Amerikaanse bodem is).

De Amerikaanse aanklagers probeerden ook om hun wens om Assange in handen te krijgen niet-politiek te laten lijken door hem te beschuldigen van een civiele misdaad (samenzwering om een computernetwerk van het Pentagon te hacken), maar hij wordt ook geconfronteerd met zeventien aanklachten in het kader van de Spionagewet voor het uitlokken en publiceren van vertrouwelijke informatie.

Chelsea Manning, de voormalige Amerikaanse legerintelligentieanalist die WikiLeaks die spectaculaire dump van 725.000 geclassificeerde missives van Amerikaanse ambassades een decennium eerder gaf, werd in 2019-20 opnieuw voor acht maanden gevangen gezet in een poging om haar te dwingen Assange te beschuldigen. (Ze had al vier jaar een straf van 35 jaar uitgezeten en kreeg in 2016 gratie van Obama).

Manning hield stand onder enorme druk, met accumulerende $1.000 boetes voor elke dag dat ze weigerde te praten, en werd uiteindelijk vrijgelaten in maart 2020 na een poging tot zelfmoord. De boetes staan echter nog steeds, en ze is nu bankroet met een schuld van 256.000 dollar aan de Amerikaanse overheid.

Wraakzuchtig is zeker het woord, en rechter Vanessa Baraitser van de Old Bailey (Central Criminal Court) in Londen moest heel hard werken om de campagne van de Amerikaanse regering te dwarsbomen om Assange in handen te krijgen.

Ze heeft uiteindelijk een manier gevonden. Ze oordeelde dat de Amerikaanse aanklagers weliswaar voldeden aan de wettelijke criteria om Assange uit te leveren aan de VS voor een proces, maar dat hun verzoek werd afgewezen omdat de Amerikaanse autoriteiten niet konden voorkomen dat hij probeerde zichzelf van het leven te beroven. Hij heeft de afgelopen acht jaar effectief in eenzame opsluiting gezeten, en zijn psychologische toestand is te fragiel om nogmaals fin eenzame opsluiting (zoals hij zeker zou zijn) in een Amerikaanse gevangenis te overleven.

Assange gaat nu terug naar de Belmarsh gevangenis in Londen, en terug naar de eenzame opsluiting omdat de Covid-pandemie in Belmarsh woedt. Maar zijn aanvraag voor borgtocht zal waarschijnlijk later deze week worden ingewilligd.

Hij is nog niet helemaal uit de problemen, aangezien de Amerikaanse regering ongetwijfeld in beroep zal gaan, maar rechter Baraitser heeft haar besluit waarschijnlijk gebaseerd op gezondheidsoverwegingen omdat een hogere rechtbank het minder waarschijnlijk zal terugdraaien. Ondertussen kan Assange voor het eerst thuis zijn met zijn partner (die hij ontmoette toen hij politiek asiel aannam in de Ecuadoriaanse ambassade) en zijn twee jonge zonen.

De weg van de klokkenluider is lang en eenzaam (Edward Snowden, die de wereld waarschuwde voor de omvang van de Amerikaanse wereldwijde elektronische bewakingsoperatie in 2013, is nog steeds in ballingschap in Rusland), maar zulke mensen behoren tot de weinige verdedigingen die we hebben tegen de wandaden van de arrogante veiligheidsstaat.

Daniel Ellsberg, gevierd voor zijn diefstal en publicatie van de 'Pentagon Papers' waarin de misdaden van de Amerikaanse regering in Vietnam worden beschreven, verwoordde het als volgt: "Het Amerikaanse publiek moest dringend weten wat er routinematig in hun naam werd gedaan, en er was geen andere manier om het te weten te komen dan door ongeoorloofde openbaarmaking."

Julian Assange staat pal in die traditie. Zijn beschuldigers komen met de gebruikelijke bewering opdraven dat het vertrouwelijke materiaal dat hij publiceerde het leven van mensen in gevaar bracht, maar als dat waar was, zou je nu zeker de namen en details van die mensen hebben gehoord.

Zijn onthullingen over de wandaden van het Amerikaanse leger in Irak waren net zo waardevol als die van Ellsberg over Vietnam. Weinigen die het zagen zullen ooit de video vergeten waarin de bemanning van een Amerikaanse Apache helikopter boven Bagdad met machinegeweren onschuldige burgers neermaaien, terwijl ze dingen zeggen als "Oh ja, kijk naar die dode klootzakken" en "Het is hun schuld dat ze hun kinderen in de strijd hebben gebracht."

Er zijn aspecten van Assange's privéleven die nog steeds een schaduw werpen, zoals twee aanklachten van aanranding tegen vrouwen in Zweden. Maar het is ook het geval dat er serieuze pogingen werden ondernomen om Assange en WikiLeaks in diskrediet te brengen, zelfs voor de beroemde 2010 dump van de Amerikaanse ambassade missives, en in ieder geval zijn zijn privéleven en zijn professionele gedrag afzonderlijke kwesties.

Neem dus een moment om Julian Assange en Chelsea Manning te eren. Ze hebben het verdiend.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer