Ga je wel eens naar een adembenemend strand, of misschien zelfs naar een betoverend bos, en na een tijdje van het uitzicht te hebben genoten (en misschien zelfs een stukje te hebben gewandeld) kun je het niet helpen, maar je denkt: "Nou... dit is allemaal heel mooi... maar wat moet ik nu gaan doen?". Ik bedoel, je zou gewoon kunnen gaan zitten en zonnebaden, of zelfs een boek lezen, maar op de een of andere manier zou je willen dat je dichter bij de natuur kon komen en meer in contact kon komen met het prachtige landschap en, tegelijkertijd, je creativiteit een beetje aanwenden en je stempel drukken (hoe tijdelijk ook) op het landschap - en wie weet, misschien zelfs een verbaasde glimlach toveren op het gezicht van de volgende persoon die zich een weg baant over het bospad of een wandeling langs de kust maakt.

Misschien kun je dan wat inspiratie opdoen bij deze lieftallige dame, Lucy. Lucy woont de helft van het jaar in een natuurreservaat in Tsjechië (waar ze natuurgids en bioloog is), en de andere helft in Aljezur, spelend tussen de ruwe en, daar waren we het allebei over eens, 'werkelijk epische' schoonheid van de kliffen en stranden van de wilde westkust van de Algarve.

Ik begon haar een paar jaar geleden voor het eerst te volgen op Instagram en sindsdien ben ik voortdurend verbaasd over haar verschillende posts en verhalen die laten zien wat ze allemaal kan verzinnen met behulp van alleen haar verbeelding en de verschillende stukjes en beetjes die ze vindt tijdens haar dagelijkse wandelingen met haar twee schattige oude en ruige honden (bezienswaardigheden die nog een goede reden zijn om haar te volgen).

Afhankelijk van waar ze is, laat ze onder andere 'bladeren' achter in haar sporen (die samengedraaid zijn tot ingewikkelde cirkels), of, als ze hier rondzwerft langs onze wilde westkust - is het niet ongebruikelijk dat een aandachtige toeschouwer rotsen en schelpen ziet die zorgvuldig om elkaar heen zijn gekruld om spectaculaire draaiende spiralen te creëren.

Maar mijn favoriete kunstwerken van Lucy waren altijd de veelkleurige dieren die ze maakt van kleine stukjes plastic die ze aan de kustlijn vindt (en die ze verwijdert nadat ze de foto heeft genomen).

Maar ik had haar al een tijdje geen diertjes meer zien maken, en toen ik haar vroeg waarom, kreeg ik heel onverwacht goed nieuws te horen. Blijkbaar hebben de verschillende opruimacties (en de plaatselijke bevolking en bezoekers van het strand die in het algemeen oprapen wat ze vinden) ertoe geleid dat Lucy, 10 jaar nadat ze voor het eerst dingen begon te maken op het strand (en plastic overal te vinden was), nu moeite heeft om genoeg stukjes te vinden om deze beestjes in elkaar te zetten - en dit is iemand die ZEER zorgvuldig naar alles kijkt.

Dat is het interessante aan hobby's en kunstwerken in het algemeen: je gaat de wereld op een heel andere manier bekijken. Lucy is zich nu superbewust van de getijden, zodat ze weet wanneer haar favoriete stranden en stenen bloot komen te liggen, en ze weet ook, op een manier die weinig andere mensen weten, welke rotsen (en zelfs enorme rotsblokken) zijn 'herschikt' door de woeste en machtige oceaan die voortdurend zijn stenen verplaatst en nieuwe uitspuugt waar zij mee kan spelen.

Tijdens haar wandelingen bekijkt ze zorgvuldig de overvloed van de natuur en beslist hoe ze die het best kan mixen en matchen tot de vorm van die dag. Het lijkt een beetje op een natuurlijke puzzel, want soms combineren stukjes en beetjes zich op zo'n manier dat je denkt dat ze altijd al voor elkaar bestemd waren.

Haar creaties zijn echter maar tijdelijk (hoewel voor altijd vereeuwigd door de magie van de fotografie), want of de wind waait of de oceaan stormt meedogenloos en veegt haar kunstwerken weg - het doek wordt weer opgevuld voor de volgende dag. Maar er is iets romantisch aan, denk ik. Voor een korte periode orde scheppen in de chaotische wereld en dan de natuurlijke krachten van het universum ze weer terug laten sleuren naar entropie.

2020 betekende dat Lucy's tochten in het natuurreservaat in Tsjechië niet door konden gaan, maar het heeft haar wel de tijd gegeven om zich te concentreren en wat een hobby was serieuzer te nemen. Ze is zichzelf meer als kunstenaar gaan zien en als de zaken wat normaler worden, hoopt ze rondleidingen te gaan geven en mensen te leren de wereld te zien zoals zij dat doet en hopelijk meer mensen te inspireren om hun creativiteit te gebruiken en wat ik een 'buitenhuisarchitect' zou willen noemen - de wereld versieren met wat ze vinden.

Dus als je inspiratie en ideeën wilt over hoe je zelf de wereld kunt vormgeven, of gewoon iets op je feed wilt laten verschijnen om je te laten glimlachen, volg haar dan op Instagram op my.creative.nature of BeachArt op Facebook.