Met tarieven van Southampton naar Lissabon vanaf £23 inclusief maaltijden, en £6 extra voor een auto, is haar populariteit geen verrassing.

In de introductiebrochure van de MS Eagle werden alle aspecten behandeld door haar "de nieuwe cruiseferry" te noemen. Met een dienst Southampton-Lissabon-Tangier voer ze rechtstreeks naar Portugal, een van de meest trendy vakantiebestemmingen van die tijd, tot de revolutie van 1974 een tijdelijk einde maakte aan het toerisme. De recessieve nasleep van de OPEC oliecrisis in 1973 hielp weinig, de brandstofkosten stegen dramatisch.

Algeciras in Zuid-Spanje werd later aan het schema toegevoegd. De romp van het schip was ontworpen door Knud E Hansen, een specialist op het gebied van veerboten, en zou geoptimaliseerd zijn voor de Golf van Biskaje, hoewel het schip een slechte reputatie had omdat het de baai niet met veel comfort kon bevaren. Volgens geruchten uit die tijd hadden de bouwers de romp met een paar meter ingekort en dit resulteerde niet in een comfortabele 'cruise', zoals veel van haar vaste klanten u zullen vertellen. De totale reistijd naar Lissabon bedroeg 42 uur.

Sommige herinneringen van passagiers uit die tijd vertellen het verhaal goed. Sheilah Cardno herinnert zich: "Ik ging bijna ten onder met de Eagle in september 1974, toen ze werd getroffen door een bizarre golf in de Golf van Biskaje. Een taaie oude bak, ze slaagde erin overeind te blijven - schot van 1ste klas cabines ingedeukt, machinekamer overstroomd toen water uit de trechter stroomde, kapitein gewond toen hij door de stuurhut werd geslingerd - we strompelden terug naar Falmouth om haar te laten drogen".

Een vrouw genaamd Kate Baxter schreef: "Ik was op de Eagle in het voorjaar van 1973. Werd overvallen door een orkaan. Enorme schade en alles vastgebonden in de hoeken van de salon. Ik viel van de trap en brak mijn voet. Ik heb nog krantenknipsels en een paar foto's van de beschadigde voertuigen op de kade in Lissabon. Bevroren erwten en groene verf herinner ik me. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo bang geweest".

Desondanks waren de lage tarieven en de directe route naar Lissabon een enorm voordeel. Een persbericht uit die tijd zei: "De passagiersaccommodatie was nogal intrigerend afgewerkt, er werd veel gebruik gemaakt van felle kleuren en vinyl wandbekleding, waarbij de Red Room Lounge Bar en de limoengroene Panoramische Lounge in het bijzonder opvielen, hoewel de keuze voor een nogal storend paisley oranje en groen kleurenschema in de tien hutten deluxe misschien betreurenswaardig was". Een limoengroene inrichting en een ruwe zee klinkt niet als een goede combinatie. De beste accommodatie, een suite kostte het 'bankbrekende' bedrag van £60 of £90 retour, en vergeet niet dat dat inclusief uw maaltijden was, als u toevallig honger had! Een editie van 'Shipping World & Shipbuilder' beschreef de inrichting van de cabines niet onredelijk als 'opzienbarend'.

Een ander interessant gerucht in de maanden na de revolutie was dat bepaalde hooggeplaatste personen, die volgens het nieuwe regime Portugal niet mochten verlaten, het veel gemakkelijker vonden om aan boord van de Eagle te gaan dan om te proberen van de luchthaven van Lissabon te vliegen. De juiste documenten leken minder problematisch als je de "juiste mensen" op de kade kende.

Ondanks dit alles lijkt het te bewijzen dat als je een goede route tegen een redelijke prijs aanbiedt, de mensen veel zullen verdragen.

Nu er tegenwoordig veel aandacht wordt besteed aan milieuvriendelijk reizen, zou je kunnen veronderstellen dat een moderne en vermoedelijk zuinige autoveerboot die de route tussen het Verenigd Koninkrijk en Lissabon verzorgt, wel eens een zeer aantrekkelijk voorstel zou kunnen zijn. Bezoekers die langer blijven hebben graag hun eigen auto, dat scheelt in de kosten van autohuur. Ook zijn er geen beperkingen aan de hoeveelheid bagage die je voor een lang verblijf mee mag nemen. De Algarve ligt op slechts een paar uur rijden, en in feite ligt Zuid-Spanje dichter bij Lissabon dan bij Santander.


Author

Resident in Portugal for 50 years, publishing and writing about Portugal since 1977. Privileged to have seen, firsthand, Portugal progress from a dictatorship (1974) into a stable democracy. 

Paul Luckman