Ik had wel eens van spinnewielen gehoord in sprookjes als Repelsteeltje, en ik wist ook dat toen de boze koningin Maleficent ontdekte dat zij als enige niet was uitgenodigd voor de doop van Doornroosje, zij in woede uitbarstte en een vloek uitsprak die inhield dat de prinses op haar 16e verjaardag met haar vinger aan de spil van een spinnewiel zou prikken en zou sterven. Een beetje hard, en een goede fee slaagde erin de vloek wat af te zwakken, zodat ze alleen nog maar in een diepe slaap zou vallen. Maar toch, haar overbezorgde ouders gaven opdracht om alle spinnewielen in het koninkrijk weg te gooien. En, behalve dat spinnewiel waar Doornroosje zich onvermijdelijk aan prikte (door gebrek aan oefening) toen het 16 jaar later op magische wijze verscheen, zou ik zeggen dat ze het verdomd goed gedaan hebben. Ik bedoel, ik had er nog nooit een gezien.

Toen ik daarom de "Mercadinho" binnenliep (die nu weer op zaterdagochtend in het historische centrum van Loulé is) en ik deze dame vredig naast dit prachtige ronddraaiende houten rad zag zitten, was ik volledig betoverd en gebiologeerd. De mensen liepen voorbij, even verbaasd als betoverd door dit spinnewiel, en terwijl zij nieuwsgierig haar uitstalling van prachtige handgebreide creaties bewonderden, zat zij sereen haar wol in te voeren, die zich ontrolde, wervelde en vervolgens in een draai garen maakte. Uiteindelijk zette ik me over mijn verbazing heen en ging hallo zeggen.

De handweefster heette Susan Sutherland en ze was meer dan blij om een praatje met me te maken. Ze begon inderdaad een ander soort goed garen te spinnen over haar leven en hoe ze, ook al had ze leren breien toen ze klein was, het bijna vergeten was, tot ze het zichzelf 7 jaar geleden opnieuw leerde. Ze vond het zo leuk dat ze haar eigen bedrijf begon, Ovelha Negra Knits genaamd (ik denk dat Sue zichzelf als een 'zwart schaap' beschouwt) en haar wollen artikelen begon te verkopen op plaatselijke ambachtelijke markten. Ze vertelde me echter dat ze in die tijd gefrustreerd was geraakt over het feit dat ze, ondanks het feit dat Portugal vol schapen zit, geen betaalbare plaatselijke wol kon vinden om mee te breien.

Dit is een voorbeeld van iets goeds dat uit de pandemie is voortgekomen. Sue is namelijk kok van beroep en runt een cateringbedrijf, dat vorig jaar natuurlijk tot stilstand is gekomen en Sue had opeens tijd om te gaan zitten en te leren hoe ze haar eigen garen moet spinnen. De wereld van de wol klinkt allemaal erg technisch en, ik zal eerlijk zijn, terwijl Sue ongelooflijk kundig sprak over alle spin- en breitermen, liet ze mijn hoofd ook tollen, alleen maar om het bij te houden.

Ze legde uit hoe ze wol gebruikt van lokale Portugese 'Merino' schapen. Maar ze zei ook dat het moeilijk is om die wol te verkrijgen, want ook al zijn er inderdaad genoeg schapen die geschoren moeten worden, de wol is alleen goed voor het spinnen als hij een constante lengte heeft. En aangezien dit tijdrovend en duur is (en er niet veel vraag naar is) nemen de boeren meestal niet de moeite en gaat deze natuurlijke hulpbron over het algemeen verloren. Sue vertelde me ook dat Portugese schapen erg gehard zijn (ik denk dat ze meer doornen en moeilijk begaanbaar terrein te verduren hebben) dan Engelse schapen, en dat het dus veel meer werk kost om hun wol te 'kaarden' (ik denk dat dat het juiste woord is) om alle stukjes en beetjes te verwijderen en ze klaar te maken om te worden gesponnen.

Als ze eenmaal garen gesponnen heeft, vindt Sue het ook leuk om de wol in allerlei funky kleuren te verven (ik weet zeker dat daar ook een technische term voor is, maar die ben ik vergeten). Bij haar kraam verkocht ze dingen als mutsen, truien, tassen en zelfs schattige wollige dieren die ze gebreid heeft. Maar je kunt ook gewoon haar garen kopen, zodat je zelf iets kunt breien.

En als je geen flauw idee hebt waar je moet beginnen, heeft ze zelfs een kit met een paar bamboe breinaalden en instructies over hoe je je eigen wollen muts breit.

Sue woont al 32 jaar in Portugal, maar meer in de omgeving van Lagos omdat ze pas vrij recent naar Loulé is verhuisd. Maar ze maakte er een punt van om me te vertellen hoe blij ze was dat ze het Loulé Criativo project had gevonden en dat ze nu deel uitmaakt van hun Loulé Design Lab team, waar ze veel andere interessante plaatselijke kunstenaars heeft ontmoet. Hier geeft zij les in een ander soort "spinningles" en vindt zij het heerlijk haar kennis aan anderen door te geven om deze traditionele en steeds meer verloren kunst nieuw leven in te blazen.

Ze vertelde me dat iedereen tegenwoordig een beetje wars van breien is geworden en geen wolproducten meer wil, maar de voorkeur geeft aan fast-fashion en synthetische vezels met een korte levensduur. Dit is een schande, zei Sue, want wol is een natuurlijke en hernieuwbare grondstof die zacht, warm en comfortabel is. Het is ook zeer duurzaam en zelfs als het uiteindelijk verslijt, kan het gemakkelijk worden gerepareerd. Dat is zeker waar. Ik zou je het verhaal kunnen vertellen over de keer dat ik een gat in mijn sok repareerde, maar dat is weer een ander spinsel...

Als je meer wilt weten over Sue, zoek haar dan op op Facebook of Instagram bij Ovelha Negra Knits. Vanaf nu tot oktober is de Mercadinho van Loulé elke zaterdag open in het historische centrum tussen 10 en 14 uur. Dus, als je nog meer betoverende lokale kunstenaars wilt zien, of zelfs Sue wilt zien (die op 26 juni weer terug is), ga dan eens kijken.