Het eerste wat we willen doen, is ermee pronken - of het nu voor de schoonfamilie, de vogelvrijen of goede vrienden is. En wat doen we voordat ze arriveren? Schoonmaken! Afstoffen! Polijsten! Van alle zinloze banen die door mensen (of vrouwen) zijn uitgevonden, staat het huishouden bovenaan de lijst.

Mijn wederhelft helpt als er gereedschap aan te pas komt - stofzuigen is ineens een nieuwigheid. Afstoffen haat ik. Zodra je klaar bent, is het tijd om opnieuw te beginnen. Ik ben een zelfbenoemde ontduiker van huishoudelijk werk, en ik geef eerlijk toe dat ik het negeer tot ik er letterlijk mijn naam in kan schrijven.

Wat is stof eigenlijk? Huisstof is een mix van afgescheiden huidcellen, haren, kledingvezels, bacteriën, huisstofmijt, stukjes dood insect, hondenhaar en -huidschilfers, bodemdeeltjes, pollen, en microscopisch kleine stukjes plastic... Eww, goor, mompel ik, vooral omdat soms wordt gezegd dat een bepaald percentage van het stof huid is, maar liefst 70 of 80 procent!

Maar waarom is het grijs? Elke keer als je veegt, eindigt het als grijs spul in je stoffer. Zelfs als het mijn huidcellen zijn die ik (weer) van de vloer verzamel, ben ik niet grijs! Het blijkt dat de stofdeeltjes zo klein zijn, in feite microscopisch kleine deeltjes zijn, en dat ze afzonderlijk of gezamenlijk het licht helemaal niet zo goed weerkaatsen, en dat stof daarom grijs is. Als een verzameling van kleine deeltjes verstrooien ze het licht willekeurig door een proces dat bekend staat als Mie-verstrooiing. En dat is overal, zelfs in de ruimte.

En hoe zit het met stofnesten - die wolken stof die zich onder het bed ophopen? Die blijken te bestaan uit stofvezels, haren, huidcellen (alweer) en stof die allemaal door statische elektriciteit bij elkaar worden gehouden en zo deze zichtbare pluizenbolletjes vormen.
Telkens als we een raam of een deur opendoen, wervelen en verplaatsen we piepkleine deeltjes in de lucht die zich uiteindelijk in het huis nestelen. Ik woon op het platteland, en stof waait voortdurend rond, en heeft zelfs een roodachtige tint die ik kan zien dat mijn auto bekleedt. Als de wind uit het zuiden komt, waait het Saharastof over Portugal, soms zo hevig dat het zichtbaar is en een gevaar voor de ademhaling vormt.

Het nieuwste hulpmiddel bij het schoonmaken zijn naar verluidt microvezeldoeken. Wat is daar zo bijzonder aan, vroeg ik me af. Het schijnt dat microvezeldoeken, met miljoenen vezels, vuil, vet, vuil, vloeistoffen en bacteriën optillen en vasthouden. Deze vezels omvatten zowel positief geladen polyestervezels als negatief geladen nylonvezels die alles aantrekken en opzuigen wat zich op het oppervlak bevindt dat je aan het schoonmaken bent.

Klinkt goed voor mij! Maar niet alle microvezels zijn gelijk. Bij microvezels krijg je waar je voor betaalt, en goedkope microvezels hebben minder vezels, ongeveer 50.000 per vierkante centimeter. Omdat het de vezels zijn die het werk doen, maken goedkope doeken niet zo goed schoon als kwaliteitsdoeken, en gaan ze ook niet zo lang mee - slechts ongeveer 50 wasbeurten. Kwaliteitsdoeken hebben blijkbaar 3,1 miljoen vezels per vierkante inch, en dat is de gouden standaard in microvezels, en ze gaan 300 wasbeurten mee!

Mensen geven wel dode huidcellen af, maar het meeste daarvan wordt door het water meegevoerd als we ons scheren of baden, en komt niet op onze vloeren terecht, maar in onze riolen. Nu, voel je je niet beter?


Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan