De honden zouden de aanvallers van Moïse zeker hebben aangevallen als zij hen niet kenden, maar zij hadden geen schrammetje opgelopen. Evenmin als zijn lijfwachten, die op de een of andere manier de twaalf schoten die de president doodden en de verschillende schoten die zijn vrouw ernstig verwondden, niet hebben gehoord. In feite hebben ze niets gehoord, niets gezien en niets geweten.

Maar de Haïtiaanse politie arresteerde snel vijftien Colombiaanse ex-soldaten en doodde drie anderen. Er waren twee Haïtiaans-Amerikanen bij en nog eens zes Colombianen zijn op de vlucht. "Buitenlanders kwamen naar ons land om de president te vermoorden," klaagde politiechef Léon Charles.

Waarom zou iemand blanke buitenlanders importeren om de president van een zwart land te vermoorden? Haïti heeft zelf veel gangsters en huurmoordenaars, en twee dozijn blanke buitenlanders zouden een beetje opvallen. Sterker nog, heb je ooit eerder gehoord van een huurmoordenaarsteam van meer dan twee dozijn man? Toch is dat het verhaal waar Moïse's mensen zich aan houden - wat suggereert dat ze er misschien bij betrokken waren.

De moordenaars zouden in mei en juni in twee grote groepen zijn aangekomen en hun tijd hebben doorgebracht in een voorstedelijk hotel in Port-au-Prince. Toen gingen ze vorige week vroeg op een ochtend naar het paleis, vermoordden de president - en keerden terug naar hun hotels, waar de meesten van hen enkele uren later vreedzaam werden gearresteerd.

Het verhaal dat via hun vrouwen en families in Colombia wordt verteld, is een beetje anders. Ze zeggen dat de huurlingen waren ingehuurd als lijfwachten voor een prominente Haïtiaan (ze wisten niet wie) voor $2700 per maand.

Ze kwamen opdagen in Haïti en werden betaald, maar er was geen echt werk voor hen tot 7 juli. Toen kregen ze een arrestatiebevel van een rechter en moesten ze naar de woning van Moïse gaan, hem in hechtenis nemen en hem naar het Nationaal Paleis brengen, waar hij vermoedelijk zou worden voorgeleid.

Dit had een lastige taak kunnen zijn, omdat men langs de bewakers van de president moest zien te komen, maar vreemd genoeg was het geen probleem. De leiders van de Colombianen gingen de vertrekken van de president binnen, vonden Moïse dood en zijn vrouw gewond, en dus vertrokken ze allemaal weer, vermoedelijk om de bewakers op hun weg naar buiten in te lichten.

Dat verhaal impliceert een ongelooflijke naïviteit bij de Colombiaanse huurlingen, maar in feite zijn alle verklaringen die worden aangeboden ongeloofwaardig. Huurmoordenaars zonder vluchtplan, die volgens de bewakingscamera's om 2.40 uur arriveerden, anderhalf uur nadat Moïse was vermoord? Een vooraanstaand politicus van de oppositie zegt dat Moïse's eigen bewakers het hebben gedaan.

Oh, en nu hebben de "autoriteiten" Christian Emmanuel Sanon gearresteerd, een 63-jarige Haïtiaanse oligarch die begin juni met een privé-jet het land binnenvloog met "politieke motieven". Hebben ze de "intellectuele auteur" van de moord gearresteerd? Is hij gewoon een andere zondebok? En wie zijn 'zij' eigenlijk? Verspil geen tijd aan die vraag. Het doet er niet toe.

Haïti heeft de gemene, ingewikkelde, uiteindelijk zinloze politiek van een 16e-eeuwse Italiaanse stadsstaat, met ongeveer dezelfde levensstandaard (60% van de bevolking onder de armoedegrens, die $2,41 per dag bedraagt). Het heeft dezelfde verscheurde, meedogenloze heersende kaste, en dezelfde niveaus van analfabetisme, kinderarbeid en algemeen geweld. Dit is gewoon de zoveelste draai aan het wiel.

Het raadsel van wie Moïse heeft vermoord en waarom, zal wellicht nooit worden opgelost, hoewel de kandidaat die als overwinnaar uit de huidige groep van drie rivalen naar voren komt en aanspraak maakt op het presidentschap, een aanwijzing in de goede richting zal zijn. Geen van hen zal iets veranderen aan het feit dat het land in werkelijkheid wordt bestuurd door de rijken en de bendes, vaak in partnerschap.

Haïti is geen "ontwikkelingsland". Het is een samenleving waar twee rijke elites, de ene zwart en de andere mulat, strijden om de macht maar samenwerken bij het onderdrukken en uitbuiten van alle anderen. Samen vormen zij ongeveer 3% van de bevolking; bijna alle anderen leven in armoede, en de meesten ook in onwetendheid. En er is geen ontwikkeling.

Ursula Le Guin schreef ooit een kort verhaal over een buitengewoon rijke en gezonde stad waar iedereen in vrede en gelukzaligheid leefde, en dat gegarandeerd zo lang zou duren als één enkel kind gevangen werd gehouden in vuiligheid, duisternis en ellende. Zo is het ook in Haïti, behalve dan dat tien miljoen mensen in eeuwige ellende moeten leven om het geluk van ongeveer 300.000 mensen te garanderen.
________________________________


Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer