Soms, als ik niet weet waarover ik nu moet schrijven, ga ik buiten in de tuin zitten, sluit mijn ogen en probeer mijn hoofd leeg te maken in de hoop dat er in de rust en stilte een geweldig idee voor een verhaal in me opkomt. Maar elke keer als ik dit in augustus probeer te doen, worden al mijn gedachten overstemd door het oorverdovende gekrijs van de cicaden. Ze bereiken hun hoogtepunt midden op de dag en ik heb me altijd voorgesteld dat ze precies dat schreeuwen wat wij in deze tijd van het jaar zouden willen, namelijk: "Verdomme, wat is het warm!"

Het viel me ook op hoe grappig het is dat je aan veel geluiden, zoals de krekels, kunt wennen en ze kunt negeren totdat je gaat zitten en echt luistert. We wonen bijvoorbeeld vrij dicht bij de snelweg, de parkiet houdt van een goede oude tweet en we hebben een prachtige oude klok in ons huis die de hele dag (en nacht) door tikt - maar ik hoor ze nooit. Pas als er iemand langskomt en zegt: "Jeetje, hoe kun je jezelf hier nou horen denken?", komt de kakofonie plotseling weer binnengestormd.

Dus, aangezien deze luidruchtige beestjes zo vastbesloten lijken om mijn aandacht te trekken, dacht ik dat ik eens zou kijken of ik wat over ze te weten kon komen.

Maar eerst, kan ik er eigenlijk wel een vinden? Krekels zijn zogeheten 'cryptisch', wat betekent dat ze heel goed zijn in camouflage. Dat kun je wel zeggen... Ik stond op uit mijn 'ideeënstoel' en ging op zoek naar de bron van al het tumult. Het probleem was, en dat weet je als je ooit op cicadejacht bent geweest, dat ze hun mond houden zodra je ze probeert te vinden. Maar ik was er zeker van dat ik er een hoorde verstoppen in een struik, maar zelfs toen hij uiteindelijk zijn hoge geschreeuw hervatte, kon ik hem van mijn leven niet zien. Ik wilde het net opgeven toen ik plotseling zag dat hij vlak voor mijn neus zat (als je naar de foto kijkt, begrijp je misschien waarom ik moeite had).

Het blijkt dat het alleen de mannelijke cicade is die al het geschreeuw doet, omdat hij hoopt een partner aan te trekken (hij maakt zich zo enorm kwaad, omdat hij niet lang heeft om een meisje te vinden, want als ze eenmaal volgroeid zijn, hebben ze nog maar een paar weken te leven). Ze schreeuwen natuurlijk niet echt, maar ze hebben trillende membranen op hun buik, die hol zijn (een beetje zoals de binnenkant van een gitaar) en dat is hoe ze hun paringsroep versterken tot zo'n oorverdovend niveau.

Hoe verbazingwekkend het ons ook moge voorkomen, dit lawaai is muziek in de oren van de vrouwelijke cicade, en nadat zij met succes een serenade heeft aangehoord, zal het vrouwtje tot 400 eitjes leggen in de spleten tussen de schors van bomen. Ongeveer 6 weken later komen de eitjes uit en de nimfen banen zich een weg naar de grond en begraven zich diep in de grond, waar ze het sap van plantenwortels aanboren. De cicaden die hier leven brengen gewoonlijk twee tot drie jaar onder de grond door, maar sommige soorten in Noord-Amerika kunnen wel 17 jaar onder de grond blijven (wetenschappers denken dat dit is om roofdieren "te slim af te zijn", zodat ze er niet aan gewend raken dat ze regelmatig op hun menu staan).

Wanneer ze uiteindelijk weer boven komen om de wereld onder ogen te zien, kruipen ze weer langs de boomstammen omhoog en vervellen ze een paar keer totdat ze uiteindelijk vleugels hebben. Om nog een laag aan dit verhaal toe te voegen (net toen ik dacht dat ik klaar was) hebben we de bomen rond het huis nader bekeken en vonden we verschillende exoskeletten van wat wij denken dat hun vroegere zelf moet zijn, nog steeds vastgeklampt aan de amandelbomen.

Dus, hoe zit het met jou? Zijn er geluiden die jij niet opmerkt en die andere mensen storen?