Wat een blinde vlek voor hem lijkt, gezien zijn gedrag tijdens 3 van de laatste 4 Ryder Cups. En dat heeft er waarschijnlijk in belangrijke mate toe bijgedragen dat hij voor de volgende editie van de Ryder Cup over het hoofd wordt gezien.

Het eerste teken dat we hadden van Reeds uitgesproken aard en blinde vlek was als rookie in Gleneagles in 2014, waar hij woedend was op Tom Watson omdat hij niet in de strijd werd geworpen voor een middagsessie met Jordan Spieth. Terecht ook, want Watson had blijkbaar tegen hen gezegd: "Als jullie punten blijven winnen, blijven jullie spelen." Als rookies hadden ze net Ian Poulter en Stephen Gallacher met vijf en vier verslagen, dus waren ze begrijpelijkerwijs gepikeerd toen hen werd gevraagd om de middagsessie uit te zitten.

Hij was meer dan klaar om, in zijn eigen woorden, 'de persconferentie na de wedstrijd op te luisteren', door kritiek te leveren op Watson's gebrekkige captainschap en uit te leggen waarom de USA opnieuw aan de verkeerde kant van het puntenklassement stonden. Dit was voordat Michelson de anciënniteitspositie voor het team innam en de nu beroemde oproep deed aan de machthebbers dat er een systeem van opvolging moet komen voor de tweejaarlijkse wedstrijden.

We hoorden niet veel van Reed op Hazeltine, vooral omdat de USA won, maar ook omdat hij de overwinnaar was in de epische vingerknipwedstrijd tegen Rory McIlroy. Er lijkt een trend te zijn dat wanneer hij deel uitmaakt van een verliezend team of een wedstrijd verliest, hij dan tegendraads wordt.

Snel door naar Parijs, waar de VS het 'pod'-systeem weer hebben ingevoerd, naar het voorbeeld van de special forces, die een team van 12 in drie pods van vier zetten. De reden hiervoor is dat de spelers dan weten met wie ze zullen spelen wanneer de wedstrijden beginnen. Er kunnen slechts drie potentiële partners zijn, waardoor het oefenen en de binding veel efficiënter verloopt en er minder variabele of verrassende situaties kunnen ontstaan. Dat geeft de teamleden extra zekerheid.

In Parijs had Furyk in de groep van Reed gezet: Tiger, Justin Thomas en Jordan Spieth. Iets dat gezegd moet worden is dat Justin Thomas en Jordan Spieth goede vrienden zijn, al sinds ze 13 waren. Dus het is Furyk vergeven dat het een goed koppel zou zijn als Justin en Jordan samen zouden spelen, en als Reed met Tiger zou spelen, wie zou daar iets op tegen hebben? Het lijkt erop dat Reed moet winnen om het een goede beslissing te laten zijn. Met Justin en Jordan die drie van hun vier koppelwedstrijden wonnen, zou de verstandige teamspeler zeggen: "Geïnspireerde keuze van koppels, goed gedaan Cap!" Niet Patrick, hij zou zich alleen afvragen waarom hij werd gescheiden van de succesvolle koppeling van hem en Jordan.

Als je dan ook nog de controverse van de laatste twee jaar rond Patrick erbij betrekt, met geknoei met de bal, geruchten over vals spelen en het 'opzettelijk' verplaatsen van zand tijdens zijn back swing tijdens een bunkershot, dan begrijp je waarom hij over het hoofd gezien zou worden omwille van de harmonie en om niet van binnenuit geraden te worden. Wat Stricker heeft gedaan. De USA captain beweerde dat Patrick een periode van slechte gezondheid achter de rug had, waardoor hij fysiek kwetsbaar was om alle vijf wedstrijden te kunnen spelen indien nodig.

Nu zou je zeggen dat de meer volwassen speler, die geen onnodige spanning of krantenkoppen rond de wedstrijd wil creëren, het standpunt zou innemen: 'Ik heb niet gedaan wat ik moest doen om in de top zes te komen, dus al het andere was onderhevig aan interpretatie door de captain. Ik wens het team succes in Whistling Straits." Einde.

Maar nee, het blijkt dat Reed actief en publiekelijk elke Tweet likete die kritiek had op Stricker omdat hij hem buiten het team had gelaten. Het blijkt nu dat Brooks Koepka misschien niet kan spelen als gevolg van een knagende polsblessure, Stricker moet een noodplan en speler hebben.

Onder de omstandigheden zoals hierboven beschreven, zou je als captain Patrick Reed overwegen? Ik weet dat als ik hem zou kiezen, het zou voelen alsof ik slecht gedrag zou belonen.

Maar je moet inwendig stilletjes glimlachen om de ironie, dat die ene persoon die een van de redenen heeft aangewezen waarom het Europese team zo goed speelt als team, zijn ego eigenlijk niet bij de deur kan parkeren.