Wij Britten dragen elk jaar een klaproos op onze revers voor Remembrance Day (herdenkingsdag), de dag waarop aanvankelijk het einde van de Eerste Wereldoorlog werd herdacht, en wij betuigen ons respect door een klaproos te kopen ter ere van hen die tijdens de strijd zijn gesneuveld. Het is de elfde dag van de elfde maand op het elfde uur - en om 11 uur 's morgens wordt 2 minuten stilte in acht genomen. Tegenwoordig omvat dit de Tweede Wereldoorlog, de Falklandoorlog, de Golfoorlog, en meer recente conflicten in plaatsen als Afghanistan en Irak.

Ik vroeg me af hoe het allemaal begonnen was, en blijkbaar was het een idee van een Amerikaanse dame (nou, dat wist ik niet!) genaamd Moina Michael, die een professor en humanitaire hulpverlener was die Europa had bezocht tijdens het begin van WO1 en in juli 1914 in Duitsland was geweest. Zij reisde naar Rome in haar pogingen om thuis te komen, en terwijl zij daar was, hielp zij ongeveer 12.000 Amerikaanse toeristen om naar huis terug te keren.

Om een lang verhaal kort te maken: op 9 november 1918 schreef ze, geïnspireerd door het gevechtsgedicht 'In Flanders Fields' van de Canadees John McCrae, een gedicht met de titel 'We Shall Keep the Faith', als eerbetoon aan de openingsregels van McCrae's gedicht - 'In Flanders Fields the poppies In Flanders Fields the poppies blow / Between the crosses row on row' (In de velden van Vlaanderen waaien de klaprozen / Tussen de kruisen rij na rij) en ze beloofde altijd een rode klaproos te dragen als symbool van herinnering aan hen die in de oorlog hadden gediend, omdat de klaproos een symbool is van leven na de dood.

Haar zijden klaprozen inspireerden Anna Guérin, een Française die betrokken was bij de Franse kunstbloemenhandel, die het idee van de Remembrance Poppy opvatte en klaprozen ging verkopen in Australië, Nieuw-Zeeland, Canada en Groot-Brittannië. Het eerste 'Haig Fund' werd in 1921 gelanceerd met behulp van kunstmatige klaprozen die door vrouwen en kinderen in verwoeste gebieden in Frankrijk waren gemaakt, en bracht 106.000 pond op. Anna Guérin haalde Earl Haig, de Britse opperbevelhebber en voorzitter van het Britse Legioen, over om de klaproos te adopteren als het fondsenwervende symbool van het Britse Legioen. De eerste "klaproosdag" was zo'n succes dat de vraag naar in Frankrijk gemaakte klaprozen veel groter was dan het aanbod, zodat Haig op zoek moest naar een Britse leverancier.

Hier komt de Britse connectie om de hoek kijken: majoor George Howson, een officier van het Britse leger tijdens WO 1, beloofde dat de Disabled Society het Britse Legioen klaprozen kon leveren voor de liefdadigheidsinstelling, het Haig Fund. Zijn visie was om betaald werk te geven aan Britse veteranen die in de Eerste Wereldoorlog gewond waren geraakt, en het personeelsbestand groeide tot ze uiteindelijk werden overgenomen door machines die papieren klaprozen maakten voor de verkoop door het Britse Legioen. Het pand aan de Old Kent Road in Londen werd te klein en de Papaverfabriek verhuisde naar het terrein van de Lansdown Brewery in Richmond, met behulp van door Howson geschonken fondsen, en de fabriek staat er nog steeds. De locatie werd zorgvuldig gekozen om hulp en revalidatie te kunnen bieden aan militairen die na de oorlog gewond waren geraakt, en er werden ter plaatse accommodatie en voorzieningen getroffen om de gewonden en hun families te helpen. Vandaag de dag biedt de Poppy Factory nog steeds werk aan zieke en gewonde veteranen en maakt nu ongeveer 36 miljoen klaprozen per jaar en exporteert klaprozen en kransen naar meer dan 120 landen buiten het VK, voornamelijk voor ex-pats die in het buitenland wonen.

In 1928 richtte majoor Howson het Herdenkingsveld in de Westminster Abbey op, een twee weken durend herdenkingsevenement voor veteranen en leden van het publiek om hun respect te betuigen aan diegenen die in de strijd hun leven verloren hebben. De herdenking wordt nog steeds elk jaar gehouden en wordt geopend op de donderdag voor Remembrance Sunday.

Ik weet dat dit voor veel lezers misschien niet relevant is, maar de geschiedenis van het dragen van de klaproos kan interessant zijn. Oorlogen duren nog steeds voort, dus misschien moeten we allemaal het lijden van zovelen over de hele wereld erkennen door een klaproos te dragen.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan