Zesenveertig landen (China, Japan, India, Mexico en Australië niet meegerekend) hebben beloofd hun kolengestookte centrales tegen 2030 "of zo spoedig mogelijk daarna" af te bouwen.

China en India, 's werelds grootste en op twee na grootste uitstoters van kooldioxide, hebben toegezegd hun uitstoot in respectievelijk 2060 en 2070 tot "nul" terug te brengen, hoewel de op hol geslagen trein tegen die tijd wellicht al vertrokken is. (De meeste landen hebben zich ertoe verbonden hun uitstoot in 2050 tot nul terug te brengen).

Een alliantie van meer dan 90 landen, die tweederde van de wereldeconomie vertegenwoordigen, heeft zich ertoe verbonden de methaanuitstoot tegen 2030 met ten minste 30% te verminderen ten opzichte van het huidige niveau.

De rijke landen, die pas twaalf jaar te laat zijn, hebben gezegd dat zij over een paar jaar eindelijk hun belofte zullen nakomen om jaarlijks 100 miljard dollar aan de arme landen te geven, zodat ook zij hun steentje kunnen bijdragen aan de vermindering van de uitstoot.

En meer dan honderd leiders kwamen overeen om tegen 2030 een einde te maken aan de ontbossing. Ze stelden zelfs 19,2 miljard dollar beschikbaar om ontwikkelingslanden als Brazilië en Indonesië te helpen hun verbintenissen inzake de bescherming van de tropische wouden, of wat daar nog van over is, na te komen.

Nu is het waar dat dit allemaal vrijwillige afspraken zijn tussen bereidwillige partners. Het zijn geen unanieme overeenkomsten tussen alle soevereine partijen die aanwezig waren op COP26, dus ze zullen geen deel uitmaken van een formeel verdrag en er is geen manier om ze af te dwingen.

Het is niet geweldig, maar het is beter dan een por in het oog met een scherpe stok, en het Internationaal Energieagentschap berekent dat als alle beloften en toezeggingen volledig en op tijd worden nagekomen, er een fifty-fifty kans is dat de opwarming beperkt zal blijven tot 1,8°C hogere gemiddelde temperatuur op aarde.

Dat is ver ten noorden van de verklaarde doelstelling van +1,5°C, en ongemakkelijk dichtbij het 'nooit overschrijden onder geen enkele omstandigheid'-niveau van +2,0°C. De toezeggingen die vóór de conferentie waren gedaan, zouden echter vrijwel zeker leiden tot een uiteindelijke stijging van 2,7°C, dus het is een beter resultaat dan de meesten hadden verwacht.

Dat is het goede nieuws. Hier is het slechte nieuws.

Nature, een van 's werelds meest gerespecteerde wetenschappelijke tijdschriften, heeft een anonieme enquête gehouden onder de 233 klimaatwetenschappers die het omvangrijke zesde evaluatierapport hebben geschreven, dat de wetenschap levert waarop deze conferentie reageert. Zestig procent van hen zei te verwachten dat de wereld tegen het einde van de eeuw met ten minste 3°C zal opwarmen.

Slechts 20% van de wetenschappers zei te verwachten dat de landen de opwarming van de aarde zullen beperken tot +2°C. Slechts 4% zei te denken dat de wereld er misschien in zal slagen de opwarming te stoppen bij +1,5°C. En 82% van de wetenschappers die hebben geantwoord, zeiden te verwachten dat zij tijdens hun leven catastrofale gevolgen van de klimaatverandering zullen meemaken.

Ik ben niet in het minst verrast door deze antwoorden, omdat ik het afgelopen jaar klimaatwetenschappers heb geïnterviewd voor een nieuw boek en een televisieserie waar ik aan werk. In feite heb ik met minstens een dozijn van dezelfde mensen gesproken die 'Nature' heeft ondervraagd, en ik hoor dezelfde dingen.

Ze proberen positief te blijven, en ze werken heel hard. Ons begrip van hoe het klimaat in het verre verleden heeft gewerkt en hoe het nu werkt, is buitengewoon gegroeid. Er is een cascade van nieuwe technologieën om koolstofneutrale energiebronnen te maken, het voedselsysteem koolstofvrij te maken en zelfs kooldioxide en methaan weer uit de lucht te halen.

Maar zij herinneren zich ook dat bij geen enkele eerdere gelegenheid alle beloften en toezeggingen die op deze conferenties zijn gedaan, volledig en op tijd zijn nagekomen. Zij weten dat er nog veel 'niet-lineaire' onbekenden zijn die de zaken plots veel erger kunnen maken.

En zij weten dat meer dan de helft van de "antropogene" kooldioxide die de mensheid in de lucht heeft gebracht, is uitgestoten ZONDER dat wij allen in 1990 te weten zijn gekomen dat wij een gevaarlijke opwarming veroorzaakten. Ik zou nog niet eens een tweedehands auto kopen van deze soort, laat staan dat ik ze een planeet zou toevertrouwen.

Dus de wetenschappers, en de rest van ons ook, bewandelen een dunne lijn tussen hoop en wanhoop, met af en toe uitbarstingen van stille woede. Maar dat is de menselijke conditie.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer