Na alle fanfare, de grootspraak en het feit dat de uitgebreide Top van Glasgow zo universeel werd bejubeld als de laatste kans voor Moeder Aarde, is het nu allemaal weer een beetje stil geworden. En ja, al onze wereldproblemen blijven bestaan, terwijl er op de Top maar weinig oplossingen van enige substantie zijn geformuleerd. Zeker, er zijn genoeg beloftes gedaan, maar die hebben we allemaal al eens gehoord - op de vorige bijeenkomst!

Natuurlijk zal de politieke klasse blijven verkondigen dat Cop26 een enorm succesverhaal is geweest, met een overvloed aan feiten, cijfers en statistieken die op agressieve wijze worden gemasseerd, verdraaid en verdraaid om in de verschillende verhalen te passen. Standaard, zou je kunnen zeggen.

Maar ik ben bang dat ik er niets aan kan doen dat ik overvallen word door een gevoel van verpletterend cynisme wanneer ik politici of milieuactivisten lyrisch hoor praten over onze arme, noodlijdende planeet of 'het milieu'. Dat komt omdat ik vurig geloof dat het traject van onze collectieve toekomst, als bewoners van ons enige aardse thuis, ver buiten de opdracht ligt van het broederschap in pak en met laarzen of de brigade met de dreadlocks. Alles wat ik zie, zowel van politici als van activisten, is gewoon een heleboel grootspraak, showmanschap samen met grote tsunami's van vaak onoprechte sentimenten. Vermoeide oude retoriek, eerlijk gezegd.

Groene energierevolutie

Enorme sommen geld liggen aan de basis van de zogenaamde groene energierevolutie, net zoals ze aan de basis liggen van de fossiele brandstoffenindustrie. Het aanbieden van "groene" infrastructuur is net zo lucratief als het leuren met fossiele brandstoffen, maar het is ook een behoorlijk smerig proces en het is ongelooflijk on-groen.

Het is gewoon not done om 'groene' energie te bestempelen als een hoop rook en spiegels. Zeker, we hebben alternatieven voor fossiele brandstoffen nodig, want ze zijn allemaal eindig. Maar een kritische kijk hebben op alles wat als 'groen' wordt beschouwd of het aan de kaak stellen als iets anders dan 'groen' wordt vaak gezien als een geval van absolute ketterij.

Maar, slechts één van die machtige windturbines rijst 500 voet boven de grond uit. Ze staan op zo'n 1000 kubieke meter beton en 150 ton gefabriceerd staal. Die enorme wieken zijn gemaakt van 36.000 pond glasvezel en balsem (elk) x 3. Het hele ding zal al enorme hoeveelheden fossiele energie hebben verbruikt, alleen al bij de fabricage en de bouw. En de wereld heeft miljoenen van deze dingen nodig, alleen al om de lichten van onze huidige steden te laten branden. Al die infrastructuur dus, alleen maar om stil te staan.

Natuurlijk zijn windturbines mechanische apparaten, dus ze slijten uiteindelijk. Ze hebben een nuttige levensduur van ongeveer 10 jaar, en tegen die tijd zijn ze waarschijnlijk al verouderd.

Als we wat dieper graven, wordt het al snel overduidelijk dat veel van diezelfde miljardairs en grote, wereldwijde bedrijven in feite achter deze "groene" energieprojecten zitten. Ze zijn erop uit om enorme fortuinen te verdienen op precies dezelfde manier als ze dat hebben gedaan toen ze fossiele brandstoffen aan een energiehongerige wereld verkochten. Ze vermommen zich gewoon achter gezond ogende bladerlogo's en blije groene emblemen om ons het idee proberen te verkopen dat we op een of andere manier, ooit allemaal nog steeds kunnen genieten van precies dezelfde voordelen van ons fossiele brandstoffenbestaan, terwijl we leven in een soort fris gelucht, uber-groen, saladekom nirvana. Het spijt me dat ik de bubbels moet doen barsten, maar dat is duidelijk een illusie.

Oliemaatschappijen hebben duizelingwekkende bedragen geïnvesteerd in groene energie. Hoewel enorme windturbines van 500 voet, golfslagmachines en zonneparken momenteel misschien een aanvulling vormen op fossiele energie, zijn ze nog lang geen echt levensvatbaar alternatief als je bedenkt hoeveel energie de wereld verbruikt. Het kan toch niet zo zijn dat enorme 'groene' windmachines , gemaakt door de industriële beschaving, ons kunnen redden van de industriële beschaving?

Een perfecte storm

De mensheid lijkt geconfronteerd te worden met een perfecte storm. We hebben een snel groeiende bevolking die enorme hoeveelheden voedsel, water en energie nodig heeft om alleen al te overleven. Omdat we allemaal willen gedijen (en niet alleen overleven) komen al die hulpbronnen en onze middelen om ze op duurzame wijze te leveren steeds meer onder druk te staan. En onze leiders hebben een oogje dichtgeknepen.

Al dat gepraat moet toch zeer intens en overweldigend overkomen? Misschien proberen velen van ons niet te veel na te denken over dergelijke ongemakkelijke onderwerpen en gewoon door te gaan met de nogal belangrijke en vaak complexe zaken van het leiden van ons dagelijks leven. Maar als iedereen zou ophouden over deze onderwerpen na te denken, zou dat wel eens een voorbode van onze collectieve ondergang kunnen blijken te zijn.

Hoe beangstigend dit alles ook klinkt, ik geloof toch dat verandering mogelijk is. Het soort verandering dat ontstaat door objectief, onpartijdig en logisch naar alle feiten te kijken. Dat kan een beetje neusknijpen en misschien zelfs een beetje billenknijpen betekenen, want het zou wel eens kunnen betekenen dat we moeten afstappen van gewoonten zoals het laten vertroebelen van onze gevoeligheden door zaken als politieke loyaliteit. Of we ons nu links, rechts of misschien iets daartussenin voelen, het moet nu toch wel overduidelijk zijn dat het propageren van oneindige groei op een eindige planeet neerkomt op zelfmoord?

De olifant in de kamer

Maar misschien is er toch een uitweg uit dit alles. We moeten eerst aanvaarden dat onze menselijke aanwezigheid op deze planeet de duurzaamheid al ver overschreden heeft. Wij zijn collectief de olifant in de kamer. Uiteindelijk zullen we dus allemaal het voortouw moeten nemen als het gaat om echt milieubewustzijn binnen de context van ons eigen leven en moeten nadenken over de manier waarop we hulpbronnen consumeren en beheren.

Eén ding is duidelijk: we kunnen onze toekomstige generaties niet blindelings aan politici toevertrouwen of alles overlaten aan de hebzuchtige handen van het miljardairsbroederschap. Alles wat zij tot nu toe hebben gedaan is het plunderen van kostbare hulpbronnen om enorme winsten te genereren. Rijkdom van een omvang die nooit realistisch zou kunnen worden benut binnen de beperkingen van een eenzaam mensenleven. Sommige van deze persoonlijke fortuinen zijn vaak gecreëerd ten koste van ons allemaal, ecologisch gesproken.

Of we het nu leuk vinden of niet, minder zal moeten worden aanvaard als het nieuwe meer. In plaats van blindelings het vermoeide oude verhaal van "klimaatverandering" te voeden en daardoor degenen die het momenteel met bijna religieuze vurigheid propageren verder te verrijken, zal de mensheid op een dag wakker worden en het duidelijke, eenvoudige feit onder ogen zien dat het niet de kooldioxidemolecule is die alle verwoesting aanricht. Dat zijn wij.

De kwalen van onze wereld zijn niet te wijten aan slechts één oorzaak. Er zijn tal van comorbiditeiten in het spel. Maar in elk geval, ongeacht de symptomen, blijkt de mensheid zelf de 'bug' te zijn. We zijn allemaal schuldig aan het bijdragen aan de kwalen van onze wereld als één gigantisch collectief. We zijn onbedoeld een uit de hand gelopen soort geworden. Een allesverslindende bevolking die hals over kop naar een door mensen veroorzaakte apocalyps strompelt. Architecten van onze eigen ondergang.


Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes