Donald Trump is weg in de Verenigde Staten, althans voorlopig, en andere populistische demagogen aan de macht lijken op het punt te staan het onderspit te delven. Boris Johnson in het Verenigd Koninkrijk balanceert op de rand van de afgrond, Viktor Orban krijgt bij de komende verkiezingen in Hongarije te maken met een verenigde oppositie, en Jair Bolsonaro in Brazilië zal het in oktober waarschijnlijk afleggen tegen 'Lula' da Silva.

Dan, net wanneer het eindelijk veilig voelt om terug in het water te gaan, herrijst de Italiaanse Silvio Berlusconi, de 'Trump van de denkende mens', op 85-jarige leeftijd uit zijn ondiepe politieke graf en verklaart dat hij de volgende president van Italië wil worden. Hij zou nog kunnen winnen ook.

De verkiezing van een Italiaanse president is een geheim ritueel dat niet veel verschilt van wat er gebeurt tijdens een conclaaf in het Vaticaan om de volgende paus te kiezen. Er zijn geen officiële kandidaten, en gewone kiezers hebben geen inspraak. De 1.008 'grote kiezers', afkomstig uit de twee kamers van het parlement en de regionale regeringen, schrijven gewoon de naam op van iemand die zij als president willen.

Dat kan letterlijk iedereen zijn die Italiaans is, ouder dan vijftig en geregistreerd als kiezer. Je hoeft geen beroepspoliticus te zijn om de baan te krijgen, en drie van de laatste vier waren dat ook niet. De stemming is geheim en op een bepaald moment zijn Sophia Loren, grote voetballers en zelfs een pornoster in de running geweest.

De fysieke organisatie is al even bizar: in het midden van het parlementsgebouw in Rome worden vier tenten opgezet en de kiezers gaan één voor één naar binnen (de stemming duurt vier uur). In de eerste drie stemrondes, waarin verschillende namen naar voren komen, is een tweederde meerderheid nodig om te winnen; daarna is een gewone meerderheid voldoende.

Normaal duurt het ongeveer een half dozijn stemrondes om een nieuwe president te kiezen, maar ooit waren er 23 stemrondes nodig en duurde het zestien dagen. De stemming is afgelopen maandag , 24 januari, begonnen, maar het zou februari kunnen worden voor ze eindigt. Dan zou Silvio Berlusconi, de peetvader van alle snel pratende charlatans die het huidige toneel teisteren, wel eens de nieuwe president van Italië kunnen worden.

Berlusconi regeerde Italië tussen 1994 en 2011 drie keer als premier aan het hoofd van verschillende coalities, in totaal negen jaar lang. Italië's economie en reputatie gingen al die tijd gestaag achteruit, maar zijn 'basis' wankelde nooit in zijn loyaliteit. Zijn eindeloze leugens en zijn oranje kleur maakten hen niet uit; ze bewonderden alleen zijn energie en zijn onbeschoftheid.

Net als Trump is Berlusconi door het leven gegaan, een spoor van geheimhoudingsverklaringen achter zich latend, maar in tegenstelling tot Donald is hij een paar keer ter verantwoording geroepen. Hij werd veroordeeld voor belastingfraude, kreeg vier jaar gevangenisstraf (in hoger beroep omgezet in een taakstraf van een jaar) en mocht zes jaar lang geen politiek bedrijven.

Zijn media-imperium is opgericht met maffiageld, en er is onderzoek naar hem gedaan wegens corruptie, omkoping, het organiseren van orgieën en het vragen om seksuele diensten aan een kind. Hij staat nu terecht voor strafrechtelijke aanklachten in verband met zijn 'bunga bunga'-seksfeesten - en toch vergeeft zijn achterban hem.

Berlusconi trok zich min of meer terug uit de openbaarheid na een openhartoperatie in 2016, maar hier is hij weer, nog steeds belust op macht. Italiaanse presidenten hebben niet veel macht - het zijn grotendeels ceremoniële figuren - maar ze benoemen wel premiers, wat het ambt erg belangrijk maakt in een systeem waarin er veel partijen zijn en alle regeringen coalities zijn.

Daarom zullen de leiders van het rechtse blok in Italië, waartoe de ultrarechtse Liga en de neofascistische Broeders van Italië behoren, hem steunen bij de presidentsverkiezingen. Voeg daarbij Berlusconi's eigen Forza Italia en hij heeft 450 stemmen van de 505 die hij nodig zou hebben om de verkiezingen in de vierde of daaropvolgende rondes te winnen, wanneer de overwinnaar slechts een gewone meerderheid nodig heeft.

"Voor de allereerste keer zouden we een centrumrechtse president kunnen hebben", zei Federico Mollicone van de Broeders van Italië. Het woord 'centrum' is een beetje misleidend in dat citaat, maar het is waar dat extreem-rechts politiek in opkomst is in Italië, en dat Berlusconi, hoewel zelf niet sterk ideologisch, graag als vroedvrouw zou fungeren voor zo'n coalitie.

Veel Italianen zijn verbijsterd over een dergelijke mogelijkheid, en het zou zeer gênant zijn om iemand zo louche als Berlusconi aan het hoofd van de staat te hebben. Toch zou het kunnen - en als Berlusconi op 85-jarige leeftijd kan terugkomen en winnen, waarom Trump dan niet? Hij zal pas 78 zijn als de volgende presidentsverkiezingen in de VS worden gehouden.