De implicatie is dat een onvoorzichtige Russische roker zijn sigarettenpeuk weggooide en een brand veroorzaakte die explosies veroorzaakte. Dat is nauwelijks een getuigenis van de discipline van de grondploegen van de Russische luchtmacht, maar het is beter dan toegeven dat Oekraïense raketten 225 km achter de Russische linies hebben bereikt om een heel eskader Russische gevechtsvliegtuigen te vernietigen.

Moskou beweerde ook dat er geen Russische vliegtuigen beschadigd waren door de explosies op de Krim, hoewel de wrakstukken van de vernietigde gevechtsvliegtuigen duidelijk zichtbaar waren op de "overheads" van satellietwaarnemingen.

Het Russische ministerie van Defensie speelde hetzelfde dwaze spelletje in april toen Oekraïense kruisraketten de 'Moskva', het vlaggenschip van de Russische Zwarte Zeevloot, tot zinken brachten. Het beweerde dat een brand munitie had doen ontploffen, en dat het schip vervolgens zonk terwijl het werd weggesleept als gevolg van "stormachtige zeeën" (hoewel de zee op dat moment in feite vlak kalm was).

En wat veroorzaakte die brand? Weer onvoorzichtige rokers, vermoedelijk, want zelfs de meest vernietigende verklaringen over de ongedisciplineerdheid en incompetentie van Russische zeelieden en vliegeniers zijn te verkiezen boven een bekentenis dat de Oekraïeners Rusland echt pijn doen.

Het Oekraïense ministerie van Defensie heeft er plezier in en meldt dat het "de oorzaak van de brand [op het Russische vliegveld] niet kan vaststellen, maar herinnert nogmaals aan de brandveiligheidsregels en een rookverbod op ongeoorloofde plaatsen."

Verantwoordelijkheid nemen voor deze aanvallen diep in door Rusland gecontroleerd gebied is niet in het belang van Oekraïne, dus is het blij dat Rusland de schuld op zich neemt. Verschillende anonieme defensiefunctionarissen in Kiev hebben de zaak verder vertroebeld door te suggereren dat Oekraïense partizanen verantwoordelijk waren, of Oekraïense speciale eenheden die al ver achter de Russische frontlinies opereerden.

Maar waarom is het niet in het belang van Oekraïne om deze kleine maar symbolisch belangrijke overwinningen op zich te nemen?

Omdat het werkelijk beslissende front in deze oorlog is hoe snel Amerikaanse en andere NAVO-wapensystemen naar Oekraïne worden gestuurd, en dat wordt bepaald door een proces dat grotendeels lijkt te zijn afgeleid van het oude kinderspelletje 'Moeder Mag Ik' (ook bekend als 'Giant Steps').

De openingszet is vrij rechttoe rechtaan: Kiev vraagt Washington om honderd HIMARS meervoudig lanceerbare raketsystemen, zodat het het enorme overwicht van Rusland in oudere artillerie- en raketsystemen kan counteren en de troepen van Moskou van Oekraïens grondgebied kan verdrijven.

Washington antwoordt dat het twee reuzenstappen en een kikkersprong kan maken. Nee, wacht even, het antwoordt dat Oekraïne nu vier HIMARS-systemen kan hebben. Zodra de bemanningen zijn opgeleid en hebben aangetoond dat zij de wapens goed kunnen gebruiken, kan Kiev de volgende ronde van het spel beginnen door om meer te vragen. Dit duurt vier weken.

In de geest van het spel vraagt Oekraïne dan om nog maar twintig HIMAR's en laat de rest voor later. Washington antwoordt dat het vier babystapjes en een pirouette kan maken - of liever, vier extra HIMAR's nu, maar met het bereik nog steeds beperkt tot 70 km. en geen thermobarische munitie (brandstof-lucht explosieven). Enzovoort.

We zitten nu in de vierde ronde van dit spel, met zestien beloofde HIMARs, waarvan Oekraïne er al tussen de acht en twaalf op het slagveld heeft ingezet. In dit tempo zal Oekraïne rond april 2024 over de honderd HIMAR's beschikken die het nodig heeft om de Russen te verdrijven.

Soortgelijke spelletjes worden gespeeld met andere wapens van de NAVO die hard nodig zijn zoals gevechtsvliegtuigen van westerse makelij, moderne luchtafweersystemen en lange-afstandsraketten voor aanvallen zoals die op de luchtmachtbasis van Saki. Dit alles wordt ingegeven door een overdaad aan voorzichtigheid ten aanzien van een dergelijke "escalatie" in het Witte Huis en in de Nationale Veiligheidsraad.

Washington is terecht bezorgd over de reacties van Rusland, maar is geneigd de Russen te zien als gevaarlijk opgewonden kinderen. Dat zijn zij niet. Het zijn pokerspelers (NIET schaakspelers) die te zelfverzekerd hebben gegokt, en nu proberen zich uit de problemen te bluffen. De Russische heersende elite, of althans het grootste deel ervan, blijft rationeel.

De Oekraïners moeten echter rekening houden met de Amerikaanse bezorgdheid, zelfs wanneer zij hun eigen wapens, waarvan sommige zijn aangepast voor een groter bereik, gebruiken op Russische doelen in de verte. De eenvoudigste manier is gewoon te doen alsof het niet hun wapens waren die de schade hebben aangericht.

Hetzelfde beleid geldt voor de talrijke sabotagedaden die door Oekraïense agenten in Rusland worden uitgevoerd - en door een gelukkig toeval zijn de Russen bereid aan deze fictie mee te werken. Zij geven liever de schuld aan de onhandigheid, onwetendheid en onbekwaamheid van hun eigen troepen dan dat zij de Oekraïeners de eer geven.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer