Zelfs een oudje als ik (bijna 60) kan zich geen leven zonder de BBC herinneren. Het is hier bij ons door dik en dun. Een constante die ons liet lachen, liet huilen en sommigen van ons soms zelfs kwaad maakte. Maar positief is dat de BBC ons leven en onze huiskamers is binnengeslopen en leraar, dokter en vriend is geweest.

In stilte, de BBC heeft ook de natie opgeleid in een veelheid van verschillende manieren. The World About Us, Life on Earth, Blue Planet - om maar een paar programma's te noemen die bij uitstek educatief, meeslepend en zeer onderhoudend zijn gebleken.

De BBC bestrijkt zo'n breed spectrum van "dingen", van sport tot satire, van komedie tot ruimteavonturen. Ze heeft alles gedaan. Wat onze persoonlijke mening over de BBC ook is, het is al een eeuw lang het hart van het Britse leven en de cultuur. Wat mij betreft, heeft ze dat prachtig gedaan.

Van die gezonde 'goede oude tijd' van gezellige salons, flikkerende monochrome schermen, VHF-uitzendingen, 405-lijnen, gloeiende kleppen onder gelamelleerd bakeliet tot de ubergrote flatscreen leviathans met 4K-definitie van vandaag; de 'stem en autoriteit' van onze vereerde tante is een geruststellende aanwezigheid gebleven. De degelijke professionaliteit en integriteit van de BBC is alleen vertroebeld door de perceptie van sommige hedendaagse kijkers die af en toe vraagtekens zetten bij de zorgvuldigheid en onpartijdigheid van de organisatie en zelfs weigeren hun kijkgeld te betalen. In een door de sociale media gedomineerde wereld van nepnieuws en volstrekte schijnvertoning heeft de BBC te maken met een overvloed aan sterke meningen. Ze moet zelfs op haar hoede zijn voor schurkenstaten en onbewaakt commentaar van sommige van hun meest eminente presentatoren die LIVE in de ether gaan.

Kleurentelevisie kwam naar onze schermen via UHF en 625-lijnen op BBC2 in 1969. Het gebeurde allemaal onder het toeziend oog van ene David Attenborough die toen BBC2's programmabeheerder was. Dit zou een echte spelbreker zijn voor snookerfans die nu Pot Black in volle, glorieuze kleur zouden kunnen bekijken.

Kid's TV op de BBC heeft de verbeelding van generaties veroverd. Kijken door het ronde, gewelfde of vierkante raam maakte van Playschool een dagelijkse must voor kinderen van alle leeftijden uit het hele land. De show was zo groot dat het zelfs van speelgoed megasterren maakte. Wie zou geen ontzag hebben voor Hamble, Jemima en Humpty als ze vandaag de rode lopers zouden sieren. De Blue Peter Garden verdient het om met hoofdletters geschreven te worden, zo groot is het succes van de langlopende show met John Noakes, Peter Pervis, Valerie Singleton, Leslie Judd, Anthea Turner, Simon Greene en vele andere sterren. Daarna hadden we Rhubarb and Custard, Animal Magic, Grange Hill en The Magic Roundabout die ons allemaal naar het zes uur journaal brachten. Allemaal dankzij onze welwillende tante Beeb.

Alsof dat nog niet genoeg was, hadden de kinderen de zaterdagochtend ook helemaal voor zichzelf, met dank aan Noel Edmunds en The Multicoloured Swap Shop. Met de hulp van Maggie Philbin en John Craven in de studio en Keith (Allo Noel!) Chegwin die elke week vanaf een andere locatie zijn LIVE swaps deed, was Swap Shop de zaterdagochtend traktatie van elk kind. Hoewel deze shows hun rivalen hadden op ITV, deed niemand het beter dan de BBC. Zij waren de onbetwiste meesters die de ether domineerden vanuit het iconische TV Centre in Londen, de thuisbasis van alles van BBC News tot Doctor Who.

De BBC is ook de thuisbasis van uitstekend drama. Hun dramaseries hebben een cultaanhang verdiend, of het nu gaat om Dr. Who, Blake's 7, Red Dwarf of de charmante Yorkshire-verhalen van James Herriot die volkomen vereeuwigd zijn in de tv-verfilming "All Creatures Great & Small". Die veterinaire streken werden zo levendig tot leven gebracht door Christopher Timothy, Robert Hardy en Peter Davidson met respectievelijk Carol Drinkwater en Linda Bellingham in de rol van James Herriots vrouw Helen. Vreemd genoeg werd een groot deel van All Creatures Great & Small gefilmd en geproduceerd in de BBC studio's in Pebble Mill (Birmingham), die helaas sinds 2004 gesloten is.

Ik kan onmogelijk in één kort artikel hulde brengen aan de eeuw van prestaties van de BBC, maar ik moet gewoon het fabelachtig vermakelijke Generation Game vermelden. Een briljante familieshow die de wereld van licht amusement en schitterend variété op één vaak hilarisch podium bracht. Onder leiding van grootheden als Bruce Forsyth, Larry Grayson en Jim Davidson was dit een duurzame show die de deelnemers op de proef stelde in een reeks van de meest zijdelings grappige uitdagingen. Eén ding ben ik geneigd te zeggen in het voordeel van de BBC: "Hebben ze het niet goed gedaan?"

Het bedrijf heeft een groot aantal sterren en glitter naar het kleine scherm gebracht en heeft dat gedaan met een geheel eigen stijl en aplomb. Aangezien we er al lang aan gewend zijn al deze grote sterren hun ding te zien doen op onze TV's, was het niet meer dan normaal dat wij, het publiek, wat meer wilden weten over degenen die zo'n belangrijke plaats innemen in zowel onze lounges als onze harten.

Sir Michael Parkinson (op BBC1 van 1971 tot 1982) en Sir Terry Wogan. Deze stervelingen van het kleine scherm werden belast met de vaak zeer precaire taak van het interviewen van degenen die velen van ons zo vereerden. We worden vaak gewaarschuwd onze helden niet te ontmoeten en soms toonden zowel de Parkinson als de Wogan show precies aan waarom dit het geval lijkt te zijn. Oliver Reed kwam in de Parkinson show aangeschoten tevoorschijn, terwijl Sir Terry een mede-Ier moest kalmeren toen George Best tipsy in zijn show verscheen. De beste van allemaal was toen een vermoedelijk steenkoude nuchtere Emu Sir Michael Parkinson zonder enige reden tegen de grond worstelde. Het zag er behoorlijk pijnlijk uit en ik vermoed dat Parkinson nog steeds Rod Hull's arm de schuld geeft van dit uiterst vermakelijke stukje klassieke Britse TV!

Of het nu gaat om Faulty Towers of EastEnders, Dot Cotton of Victor Meldrew, de BBC bracht ze allemaal op ons scherm. We krijgen een hele zomer van sportwedstrijden en met sterren bezaaide kerstprogramma's, compleet met onze gebruikelijke dosis Walford wobblies, terwijl East End ons verwent met weer een verzameling yuletide meltdowns. Het is allemaal zo traditioneel als een kalkoendiner met alles erop en eraan. Als klap op de vuurpijl krijgen we zelfs een paar gemene spionnen bij onze mince pies (zie je wat ik daar deed) als het nieuwste 007 avontuur "voor het eerst op de Britse televisie" wordt uitgezonden.

Zo. Wie zegt dat de BBC ons geen waar voor ons geld geeft? Moge het dat blijven doen, dat is alles wat ik kan zeggen. Op de volgende 100 jaar.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes