Op de mooie ochtend van 16 juni 1944, toen ik tien jaar oud was, kwam ik voor het eerst in aanraking met een onbemande V1-bom die vlak boven de schuilkelder van onze lagere school vloog. De zoemende motor viel al snel uit en maakte een ongevaarlijke duikvlucht in het wad van de haven van Portsmouth, in Priddy's Hard. Het zou gevolgd worden door 9.520 andere, gericht op doelen in Zuidoost-Engeland in massale vluchten van honderd per dag. In totaal werden meer dan een miljoen Britten getroffen door het totale of gedeeltelijke verlies van huizen en werkplekken.


De verdediging was niet voorbereid op deze nieuwe aanvalsmethode. Barrage ballonnen waren niet effectief, deels omdat een Kuto kabelknipper was bevestigd aan de metalen voorrand van de vleugels, zodat minder dan 300 "kills" werden toegeschreven. Het Hawker Tempest jachtvliegtuig had meer succes (nadat de training van de piloten was voltooid) voor het onderscheppen van een nieuw en gevaarlijk doel, terwijl de pas geïntroduceerde Meteor straaljager kinderziektes had met vastgelopen apparatuur. Het werd overgelaten aan de schutters van het R.A.F. regiment en de Royal Artillery om weerstand te bieden aan de kleine en snel bewegende V1 maar hun inspanningen werden niet beloond totdat ze werden uitgerust met het Zweedse Bofors 40 mm. L60 antivuurkanon waarvan het elektronische vuurleidingsysteem profiteerde van een analoge computer. Verspreid in linies over de Downs haalde de vuurkracht van deze innovatieve wapens enkele duizenden van de dodelijke raketten neer met een dagelijks succespercentage dat eind augustus opliep tot ongeveer 75%.



De V1 was ontwikkeld in Peenemunde door Duitse militaire ingenieurs onder de naam Vergeltungswaffe 1 (Vengeance Weapon 1) maar werd al snel bekend bij de Britten als buzz bomb of doodlebug. Het was ontworpen om te worden vervoerd onder de buik van een Heinkel bommenwerper, maar later werden bijna alle lanceringen gedaan vanaf draagbare platformen in Frankrijk en de lage landen. De navigatie werd eenvoudigweg geregeld door twee gyroscopen om pitch en yaw te corrigeren, een magnetisch kompas voor de richting en een barometer voor de hoogte. Een kilometerteller die per radio verbonden was met de operationele locatie zorgde voor een aftelsysteem totdat het doelgebied met een diameter van 30 km. was bereikt, maar dit werd al snel door aanpassing teruggebracht tot ongeveer 10 km. Toen de geallieerden zich na de landing op D-day noordwaarts verspreidden en veel van de lanceerplaatsen veroverden, werden de Duitsers gedwongen vanuit België te lanceren met een aangepast model dat de brandstofcapaciteit voor de pulserende straalmotor vergrootte, maar de omvang van de kernkop terugbracht van 850 kg Amatol tot ongeveer 500 kg. Bijna 2.500 vluchten werden gevlogen met dit verbeterde model dat doelen in de Midlands en zelfs Liverpool kon bereiken. Na de inname van Peenemunde werden veel van de deskundige technici en plannen voor de V1, V2 en soortgelijke projecten naar de VS verscheept.


Bijna tachtig jaar later is het onvermijdelijk om vergelijkingen te trekken tussen de V1 en de deltavleugelige Shahed-136 drone die zo effectief wordt gebruikt door de strijdkrachten van de Russische Federatie in de Oekraïne. De V1 gebruikte bergingsmateriaal en plaatstaal voor de romp en multiplex voor de vleugels; de totale kosten met aandrijf- en navigatieapparatuur bedroegen een tiende van die van de veel grotere V2-raket. De Shahed-136 gebruikt soortgelijke utilitaire materialen en wordt in massa geproduceerd in Iran tegen een geruchte kostprijs van ongeveer 20.000 euro per eenheid. Hoewel hij langzamer en logger is dan de V1 heeft hij een vergelijkbaar effectief gebruik als kamikazewapen dat in zwermen kan worden ingezet in de overtuiging dat minstens 10 tot 20% het doelgebied zal bereiken. De bestaande Oekraïense artillerie had een slecht slagingspercentage, maar de import uit Duitsland van het Iris-T antiraketsysteem heeft de zaken enorm verbeterd, maar dat kostte €450.000 per eenheid. Bovendien is hun aantal beperkt tot wat de westerse bondgenoten noodzakelijk achten voor de verdediging en weerspiegelt dit de voorzichtigheid die de EU-landen in het algemeen hebben betracht ten aanzien van de levering van dure, geavanceerde wapens die ook voor aanvallen kunnen worden gebruikt.


De Russen zouden hun eigen fabrieken hebben opgezet om soortgelijke modellen te vervaardigen in de overtuiging dat het onophoudelijk bombarderen van zowel militaire als civiele installaties door onbemande voertuigen eerder zal leiden tot de afwikkeling van territoriale overwinningen in de oostelijke provincies. Het kan ook het moreel in eigen land verbeteren, dat geschokt is door het ontstellende verlies aan mensenlevens en materieel als gevolg van de voortzetting van verouderde oorlogsvoering met tanks en artillerie.


Natuurlijk is drone-oorlogvoering in de vorm van onbemande gevechtsvliegtuigen (UCAV) die bommen kunnen gooien en raketten kunnen afvuren, een onderdeel van het wapenarsenaal van veel landen in de 21e eeuw, van de VS tot de militante Houthi's in Jemen. Net als de doodlebug wordt de Shahed-136 gebruikt als een goedkoop terroristisch wapen dat op grote schaal bijkomende schade toebrengt aan burgers. Alle grote spelers in deze vreselijke conflicten hebben in hun arsenaal geavanceerdere maar duurdere modellen drones die militaire doelen kunnen onderzoeken, lokaliseren en vernietigen en individuen kunnen vermoorden, maar de Russen hebben ze in reserve gehouden in de hoop dat deze nieuwste raket de Oekraïners (waarvan velen zonder stroom en water leven) zal overhalen om in te stemmen met een regeling waarbij zij hun bezette gebieden afstaan in ruil voor herstelbetalingen om hun verwoeste economie weer op te bouwen.


Oekraïne beschikt al vele jaren over een succesvolle maar corrupte wapenindustrie, die in staat is Russisch grondgebied terug te slaan met in eigen land geproduceerde raketten. In de afgelopen weken heeft het een innovatieve "zeedrone" geproduceerd, gewoon een jetski voorzien van spatborden met springstof en extra brandstof, die in de Zwarte Zee is gelanceerd tegen oorlogsschepen en schepen die voorraden voor het leger vervoeren.


Het is angstaanjagend om te zien (alsof het een onderdeel is van een afschuwelijk videospel) hoe moordmachines worden bestuurd door belangeloze operators die zich veilig op duizenden kilometers afstand bevinden en die de opdracht krijgen elektronisch gelokaliseerde doelwitten te vermoorden die alleen worden geïdentificeerd als beelden die door videocamera's worden getoond. Maar het wordt nog erger als menselijke operators worden vervangen door kunstmatige intelligentie, zoals al is gebeurd in Libië in het jaar 2020. Wat er gebeurt in Oekraïne, Jemen, Afghanistan, Syrië en andere theaters van waanzinnige oorlog lijkt een repetitie te zijn voor een "Armageddon", gewenst door de mondiale elite die een geordende nieuwe samenleving nastreeft. Of is dat de zoveelste complottheorie die zo geliefd is bij de sociale media?