Millicent Borges Accardi is de auteur van vier dichtbundels en haar prijzen omvatten "Beurzen van de National Endowment for the Arts, Fulbright, CantoMundo, Creative Capacity, de California Arts Council, Foundation for Contemporary Arts (Covid grant), de Corporation of Yaddo, Fundação Luso-Americana (Portugal), en de Barbara Deming Foundation, "Money for Women."

Millicent vertelde The Portugal News: "Ik ontdekte dat Portugese en Portugees-Amerikaanse literatuur geen voet aan de grond had gekregen in de VS, ik werd vastbesloten om over mijn eigen erfgoed te schrijven en om Portugese literatuur op de voorgrond te brengen in mainstream Amerika, waarbij ik de afgelopen 15 jaar heb gewijd aan de Portugese gemeenschap."

"In 2013 werd ik uitgenodigd om mijn paper, 'Narratives of Those Who Left and Those Who Stayed Behind' te geven op de Neither Here nor There conferentie aan de Universiteit van Lissabon en om mijn essay, 'Fee Fie, Foe, Fum: Terror in Portuguese Fairy Tales," op de Images of Terror, Narratives of (In)security: Literary, Artistic, and Cultural Responses conference at Universidade de Lisboa."

Op de vraag of het altijd haar droom was om dichter te worden, antwoordde Millicent: "Het leek onvermijdelijk dat ik fulltime dichter zou worden, aangezien ik vernoemd ben naar de Engel der Poëzie, Millicent Rogers, naar de bibliotheek in Fairhaven MA. Het verhaal gaat dat mijn moeder als kind naar de bibliotheek ging en onder het gebrandschilderde raam van de Engel der Poëzie zat en erover nadacht om haar kind Millicent te noemen.

"Ik groeide op met liefde voor boeken en schrijven en bracht ook buitensporig veel tijd door in de bibliotheek. Het is echter bijna onmogelijk om fulltime te leven als dichter. Dus heb ik door de jaren heen schrijfworkshops gegeven aan universiteiten. Ik begeleid ook andere schrijvers en schrijf subsidies, technisch schrijven en instructieontwerp, en ik schrijf interviews en boekrecensies voor verschillende publicaties (sommige worden betaald, andere niet, dus ik heb een soort levensonderhoud bij elkaar geraapt, omringd door boeken en schrijven."

Verbinding met Portugal

Millicent woont met haar man die ze "een hippie-check noemt aan een seizoensgebonden kreek in Topanga canyon, een klein paradijs halverwege Los Angeles en Malibu. Het is een landelijk toevluchtsoord te midden van snelwegen en steden in de Santa Monice bergen van Zuid-Californië." Gevraagd naar haar band met Portugal, vertelde Millicent aan The Portugal News: "Mijn familie komt oorspronkelijk van Terceira, de Azoren. Mijn grootouders immigreerden naar de Verenigde Staten en kwamen terecht in New Bedford MA, waar mijn vader werd geboren."

Millicent legde uit: "Als kind bezochten we festas en stierengevechten in Artesia en gingen we ook naar Portugese restaurants zoals The Navigator in San Pedro. Al deze steden hadden Portugese gebieden, maar niet zoals andere gebieden zoals Newark New Jersey of San Jose, CA. De eerste taal van mijn vader was Portugees en pas toen hij naar school ging, leerde hij Engels.

"Als volwassene is mijn band met Portugal ontstaan door bezoeken aan Lissabon (waar ik heb deelgenomen aan een aantal conferenties en workshops). Het voelde alsof ik een thuis had gevonden toen ik voor het eerst in Portugal uit het vliegtuig stapte."

Inspiratie achter "Door een korrelig landschap"

Millicent onthulde dat "Through a Grainy Landscape" was geïnspireerd door regels uit hedendaagse Portugese geschriften waarin ze opmerkt "Ik werd vooral beïnvloed en geïnspireerd door "Gedichten uit het Portugees", een uitgebreide bloemlezing van 21e-eeuwse Portugese poëzie, bedacht door Ana Hudson, gesponsord door Centro Nacional De Cultura.

"Ik had een aantal prachtige Portugese dichters ontdekt, door mijn bezoeken aan Portugal en onderzoek, maar ook door de interviews die ik doe voor het Portuguese American Journal waar ik schrijvers en kunstenaars interview, zowel Portugees-Amerikaanse als Portugees-Portugese.

"De poëzie inspireerde me om me te verbinden met mijn Portugees-zijn, dus koos ik 50-100 regels uit Portugese gedichten om me in te trekken en begon deze "free writes" te doen totdat ik genoeg gedichten had om een bundel samen te stellen. De titel Through a Grainy Landscape komt van dit citaat van Tiago Araújo, "Ik heb de hele nacht door een korrelig landschap gereden, op een snelweg met schemerige en oranjeachtige lichten".

Een korte synopsis van wat de lezers van de bundel kunnen verwachten luidt: "Millicent Borges Accardi voegt glans toe aan haar faam als vooraanstaand dichter van de Portugees-Amerikaanse ervaring met een nieuwe collectie van adembenemende omvang. Ze bewoont de nieuwe artistieke grens door te onderzoeken wat erfgoed betekent voor diegenen die afstammen van immigranten die al lang gevestigd zijn op de plaats van hun dromen - "een donkere mengeling van alles wat ik ben kwijtgeraakt". Deze verzameling gedichten is zo weelderig en vulkanisch als het landschap van de Azoren, geaard in aardsheid, rijk aan verlangen naar de zee en gekruid met saudade."

Het leven van een dichter

Toen Millicent werd gevraagd naar het leven van een dichter en wat dat inhoudt: "Ik werk momenteel als technisch schrijver en poëziebegeleider, en leid vaak workshops als gastdichter ter plaatse of via Zoom in bibliotheken en universiteiten."

Ik veronderstel dat de romantische versie van de levensstijl is dat ik het meestal maak en dat elke dag een avontuur is. Soms blijf ik de hele nacht op om te schrijven of aan een project te werken en slaap ik uit, terwijl ik andere dagen om 5 uur 's ochtends op ben. Maar de meeste dagen zijn anders. Als ik een beurs krijg en af en toe geluk heb? Reis ik of ga ik naar een residentie waar ik onderzoek kan doen. Ik ben naar residenties geweest in Tsjechië, Portugal en Spanje. Ik probeer me te laten leiden door het werk.

Andere keren moet ik 2 of 3 banen hebben om genoeg geld te sparen om "vrij" te nemen om weer te gaan schrijven. Een goede vriend van mij zei dat als hij stopt met een dagtaak, het hem altijd 2 à 3 maanden kost om zich weer op het schrijven te storten.

Wat heeft de toekomst in petto?

Ter afsluiting van het interview vroeg ik wat de lezers in de toekomst van de auteur kunnen verwachten. Millicent legde uit: "Ik geef voornamelijk lezingen op Zoom om het boek Quarantine Highway te promoten, en volgend voorjaar zal ik optreden in een panel op de AWP (Associated Writing Programs in Seattle en misschien daarna een residentie in North Carolina."

Verder onthullend "Het is een kleine uitdaging om een boek te promoten als de wereld nu net weer begint te pennen en ik zou graag lezingen boeken in Portugal, misschien in 2023? Of 2024?".

Aan de creatieve kant sta ik aan de vooravond van een hoogtepunt van de afgelopen 20 jaar van ontdekken en schrijven, een manuscript, met als werktitel The Three Marias Redux, mijn eigen versie van een 21e-eeuws poëtisch antwoord op het feministische baanbrekende genre-hybride boek The Three Marias (1972). Verteld door een verwante opeenvolging van lyrische gedichten, fragmenten, monologen en doorhalingen. The Three Marias Redux zal een lange schaduw werpen op genderongelijkheid en de Portugese cultuur."

U kunt een exemplaar van Quarantaine snelweg (2022) en Door een korrelig landschap (2021) op Amazon.com of anders Amazon Spanje. Voor meer informatie over Millicent Borges Accardi kunt u terecht op http://www.MillicentBorgesAccardi.com en @TopangaHippie op Twitter.

Author

Following undertaking her university degree in English with American Literature in the UK, Cristina da Costa Brookes moved back to Portugal to pursue a career in Journalism, where she has worked at The Portugal News for 3 years. Cristina’s passion lies with Arts & Culture as well as sharing all important community-related news.

Cristina da Costa Brookes