Ama pencerelerde her zaman cam yoktu, onlar sadece ışığa izin vermek için bir duvardaki boşluklardı, elementlere açık, biri rüzgar, yağmur ya da kar engellemek için bazı çuval veya hayvan derileri asıncaya kadar.

Cam yapımında yaygın olarak kullanılan kum, silika, soda külü ve kireçtaşı olarak bilinen küçük kuvars kristallerinden oluşur. Başlangıçta cam üretimi zordu, çünkü cam eritme fırınları küçüktü ve ürettikleri ısı camı eritmek için neredeyse yeterli değildi.

Romalılar yıllar önce onu kırmış (tabiri caizse), ancak onlardan önce, bilinen en eski insan yapımı cam Mısır ve Doğu Mezopotamya'da buluntularla M.Ö. 3500 yılına kadar uzanıyor. MÖ 1. yüzyılda cam üfleme keşfi, cam üretiminde önemli bir atılım oldu; Suriyeli ustaların cam üfleme icat etmekten sorumlu olması ve bu devrimci keşif cam üretimini daha kolay, daha hızlı ve daha ucuz hale getirdi.

Cam üretimi gelişti ve yayıldı. Ancak erken cam paneller küçüktü ve çoğu zaman hava kabarcıkları, çarpıklıklar ve kavisli dalgalanmalar vardı, bazıları bugün hala görülebilir. Erken pencere camı, üflenmiş camdan oluşan uzun bir balon ile başladı, uçlar kesildi ve elde edilen silindir ikiye bölündü. Yarım silindir bir demir plaka üzerine yerleştirilir ve düzleştirilir, 'şişe uçları' ucuz kalan bölmeler vardı ve hala bazı eski pencerelerde bugün görülebilir.

Eski Çin, Kore ve Japonya yaygın olarak kağıt pencereler kullanılırken, Romalılar MS 100 civarında pencereler için cam kullandıkları ilk biliniyordu. İngiltere'de, 17. yüzyılın başlarında cam devralmadan önce hayvan boynuzu kullanıldı. (Bunu bilmiyordum! Camdan daha az maliyetli olan inek boynuzları orta çağda pencere yapmak için yaygın olarak kullanılmıştı - yumuşatmak için suya batırıldılar, ısıtıldılar ve daha sonra kesip şeritler halinde yuvarlandılar. Yine de onları görebileceğinden şüpheliyim!)
Ne yazık ki, İngiltere'de gerçek cam tanıtımı pek hoş karşılanmadı, çünkü 1696'da William III bir “pencere vergisini” tanıttı ve ücreti ödemekten kaçınmak için pek çok insan pencerelerini tuğla haline getirdi. (William'ın pencere vergisi 'gün ışığı soygunu' teriminin geldiği yerdir!) ve vergi inanılmaz 156 yıl için yerinde kaldı.

Henry Bessemer, 1843'te, 20. yüzyılın ortalarında devrimci şamandıra cam prosesini daha da geliştiren Pilkington tarafından geliştirilmiş sıvı kalay üzerine cam dökmeyi içeren bir 'Float Glass' formunu tanıttı. Bu, modern tarzda tavandan tabana pencereleri mümkün kıldı. Bu işlemle, erimiş cam erimiş kalay yatağına dökülür ve kalay üzerinde yüzer, erimiş cam düz bir yüzey oluşturmak üzere yayılır ve bu yöntem bugün hala endüstri standardı haline gelir.

Başlangıçta, Pilkington'un işlemi camın sadece 6,8 mm kalınlığında yapılmasını sağladı, ancak bugün 0,4 mm kadar ince veya 25 mm kalınlığında olabilir. Sürecin prensipleri değişmeden kalırken, camın yüzey kalitesi büyük ölçüde iyileşmiş ve bozulma veya kusurlardan yoksun bir son ürün sağlamıştır. Günümüzde cam endüstrisi, lamine cam, ısıyla güçlendirilmiş cam ve sertleştirilmiş cam gibi birçok farklı kullanım için birçok farklı türde gelişmektedir.

Büyük bir atılım, iki cam bölmesinin Argon gazı adı verilen güvenli ve reaktif olmayan bir gazın bariyerini zımparaladığı ve ısıyı korumak için verimli bir yöntem haline gelen “termopan” olarak adlandırılan çift camın devrimci icadıydı. Bildiğimiz gibi modern çift camın 1930'larda C.D Haven tarafından Amerika'da icat edildiğine inanılmaktadır, ancak Romalılar 2000 yıl önce benzer bir ısı tutma fikrini icat etmiştir.

Artık kendi kendini temizleyen pencerelerimiz bile var. Ne kadar harika bir şey bu? Bu sadece basit bir cam bölmesi değil. Dışında gerçekten ince bir kaplama var (sadece 10-25 nanometre derinliğinde bir katmandan bahsediyoruz) titanyum oksit, bu da temelde su damlacıklarının oluşmasını önleyen ve büyük bir temizleme bezi gibi suyu camın yüzeyine yayan bir 'fotokatalist' görevi görür.

[ _gallery_]

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan