Kledingstukken werden vroeger gemaakt van dierenhuid die aan elkaar werd genaaid met bot, gewei en ivoor waarbij pees (dierlijke pees) als 'draad' werd gebruikt. Duizenden jaren lang werd het naaien volledig met de hand gedaan.

Met de komst van de naaimachine nam de kledingproductie een hoge vlucht, wat leidde tot massaproductie en de snelle mode van vandaag. Nu hebben vele verschillende soorten naaimachines en hulpstukken de kledingproductie sneller en goedkoper gemaakt dan naaien met de hand.

Tussen de jaren 1930 en 1950 floreerde de thuisnaai-industrie - gedomineerd door vrouwen. Maar na de Tweede Wereldoorlog en tot in de jaren 1980 begon de thuisnaaimarkt af te nemen omdat vrouwen ontdekten dat het kopen van kleding, in plaats van het maken ervan, aan hun behoeften voldeed.

In Groot-Brittannië werden tijdens de eerste industriële revolutie naaimachines uitgevonden om de hoeveelheid handarbeid in kledingbedrijven te verminderen. In 1755 kreeg Charles Fredrick Wiesenthal, een in Duitsland geboren ingenieur die in Engeland werkte, het eerste Britse patent voor een mechanisch apparaat ter ondersteuning van de naaikunst. De uitvinding van de eerste naaimachine werd echter algemeen beschouwd als het werk van de Engelsman Thomas Saint in 1790, toen de naaimachine de efficiëntie van de kledingindustrie sterk had verbeterd.

In de jaren 1860 begonnen consumenten ze te kopen en werd het bezit van een machine heel gewoon. Bezitters besteedden veel meer vrije tijd met hun machines om kleding voor hun gezin te maken en te herstellen, en veel vrouwenbladen en huishoudgidsen boden kledingpatronen en instructies aan. Een naaimachine kon een mannenhemd in ongeveer een uur maken, vergeleken met meer dan 14 uur met de hand.

In Amerika was het Elias Howe die het oorspronkelijke concept van de naaimachine bedacht en er in 1846 patent op aanvroeg. Maar Isaac Merritt Singer - een excentrieke ondernemer, acteur en vader van ongeveer twee dozijn kinderen van verschillende partners - vond een paar manieren om Howe's model te verbeteren, zoals een draadregelaar en het combineren van een verticale naald met een horizontaal naaioppervlak.

Singer patenteerde zijn versie van de machine in 1851 en richtte I.M. Singer & Co. op, maar tegen die tijd hadden een handvol andere uitvinders hun eigen gepatenteerde verbeteringen aangebracht aan Howe's oorspronkelijke concept. Al deze innovaties samen creëerden wat juristen een "patent thicket" noemen, waarin een aantal partijen aanspraak kunnen maken op belangrijke onderdelen van een uitvinding. Het leidde tot de Naaimachineoorlog.

Men klaagde elkaar aan en bestreed elkaar in plaats van de machine zelf te ontwikkelen! Toen stelde Orlando Brunson Potter, een advocaat en voorzitter van de concurrerende fabrikant Grover and Baker Sewing Machine Company, voor om hun zakelijke belangen samen te voegen. Omdat voor een krachtige en winstgevende machine onderdelen nodig waren die onder verschillende octrooien vielen, stelde hij een overeenkomst voor waarbij een enkele, gereduceerde licentievergoeding zou worden gevraagd die dan evenredig over de octrooihouders zou worden verdeeld. Uiteindelijk waren ze het allemaal eens met de wijsheid van het idee, en samen creëerden ze de eerste "octrooipool", die negen octrooien samenvoegde tot de Naaimachinecombinatie, waarbij elk van de belanghebbenden een percentage van de winst op elke naaimachine kreeg, afhankelijk van wat zij bijdroegen aan het uiteindelijke ontwerp.

Naaien werd ooit uit noodzaak gedaan, maar met de snelle toename van snelle mode lijkt er geen behoefte meer te zijn om thuis kleding te maken. Naaien is echter altijd een manier geweest om dingen te maken die bij je behoeften passen, en de personalisering die naaien biedt, trekt nu jongere generaties aan. Deze nieuwe naaisters willen hun huis en kledingstukken uniek en speciaal voor hen maken, en willen dat doen voor minder dan de winkelwaarde. Dankzij het internet zijn ze niet langer overgeleverd aan een modehuis om geld te verdienen aan hun creaties - ze kunnen ze creëren, verkopen en er gemakkelijk een inkomen uit halen.

Naaien is het fundamentele proces dat ten grondslag ligt aan een verscheidenheid van kunsten en ambachten, waaronder borduren, tapijtwerk, quilten, appliqueren, patchwork en couturetechnieken. Naaien is ook een van de oudste kunstvormen ter wereld, maar nu hebben ze de naaimachine om het gemakkelijker te maken!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan