Eigenlijk hoeven we vrede zelf niet te promoten. Het is iets waar we allemaal zo sterk naar verlangen. We verenigen ons in het verlangen naar vrede - ook al lijken zoveel mensen, mensen in wereldlijke machtsposities, dat niet te doen.

Misschien kunnen ze hun eigen innerlijke schreeuw om vrede niet horen, of zijn ze om wat voor redenen dan ook niet in staat om in de richting van vrede te handelen.

Het is gemakkelijk om anderen de schuld te geven van de problemen in ons kleine dagelijkse leven en van de grote problemen in een mondiaal perspectief. Anderen hebben schuld. Het is hun schuld. Het is hun verantwoordelijkheid om acties te ondernemen die tot vrede leiden. En toch is het waar?


Anderen de schuld geven en veroordelen spint een net rond de wereld en doet één fascinerend maar jammer en triest ding: HET LEEFT TERUG NAAR ONS! Als jij iemand de schuld geeft, leidt dat weer naar jou. Ik die iemand in mijn leven de schuld geef, leid terug naar mezelf.

De verantwoordelijkheid voor vrede ligt bij de mensen met grote invloed, en de verantwoordelijkheid voor vrede ligt bij ieder mens op deze aarde op dit moment. Ja, dat ben ik en jij.

Maar hoe moeten wij, dagelijkse mensen, in hemelsnaam in staat zijn om de oorlogen te stoppen?

Dit is voor mij niet de juiste vraag om te stellen. Maar het leidt naar HET keerpunt naar vrede als algemeen fundament - want dat is wat de wereld nodig heeft. Een fundament van vrede.

Krachtig

En dit idee leidt tot een zeer onderschatte kracht: De kracht van ons allemaal die actief met elkaar in dezelfde richting bewegen en handelen. Hoe hoger het aantal, hoe krachtiger.

Dit betekent niet alleen praten, wensen of hopen. Het is niet genoeg om naar vrede te wijzen. We moeten vanuit een plaats van vrede komen.

Het ligt in ieders eigen kracht om acties te ondernemen die niet alleen tot vrede leiden, maar die ook UIT DE VREDE KOMEN.

OMDAT WAT UIT DE VREDE KOMT VREDE CREËERT. WAT UIT OORLOG KOMT, CREËERT OORLOG.


Dat is een natuurlijk fenomeen, ik weet zeker dat we het allemaal wel eens hebben meegemaakt, op een bepaald moment in ons leven, op het werk, of in een gesprek, waar er plotseling geen strijd meer is zoals verwacht omdat een van de betrokkenen sprak en handelde vanuit een vredelievende houding. En toen voelde je je niet meer bedreigd, legde je je waakzaamheid en wapens neer en werd er vrede geïnstalleerd.

Anderen de schuld geven, komt dat vanuit een plaats van vrede? Nee. Het is bedoeld om tot vrede te LEIDEN, maar het draagt niet de informatie van vrede. Anderen de schuld geven is een daad van strijd.

En daar zijn we weer, op het slagveld, onze eigen kleine en grote gevechten vechtend in ons hoofd en in ons leven. We verenigen ons met anderen in de naam van vrede, maar we voeren oorlog tegen anderen. Het maakt niet uit dat we misschien 'gelijk' hebben, ik heb het over het perspectief van 'DOEN WE DADELIJK VREDE DOOR DIT'?

Als we van vrede een werkwoord maken, wat hebben we dan nodig voor vrede?
We moeten de bronnen van vrede cultiveren en aanboren die van nature in ons wachten om gekozen te worden als bron voor ons denken en doen.

We weten allemaal hoe moeilijk het kan zijn om de vrede te voelen waarvan gezegd wordt dat die in ons is, als we ons door ons leven haasten, als we het de hele tijd druk hebben, als we moeite hebben om ook maar één minuut te vinden om te ontspannen, en als we het vinden kunnen we het niet. Dit is een geldig excuus om geen vrede te creëren.

Maar we moeten ons ervan bewust zijn dat we met de basislijn van spanning, strijd, verzet en schuld in ons leven geen vrede in deze wereld creëren. We voeden eigenlijk het tegenovergestelde. Zelfs als we niet echt betrokken zijn bij het slagveld - we bouwen het nog steeds op.

Ongemakkelijk

Dit is een zeer ongemakkelijke en confronterende uitspraak, ik weet het. En ik voel het zelf ook.
Ik schrijf deze woorden niet om ons te straffen, ik schrijf ze om ons bewust te maken van onze vredeskracht. Want ik heb mijn vredeskracht al vaak in mijn leven ervaren, en het is misschien een levenswerk om het te verbeteren. Maar het werkt wel.

Ik heb vrede gecreëerd en ik weet zeker dat jij dat ook hebt gedaan. We weten allemaal hoe het moet, want vrede is een natuurlijk verlangen van ons hart. En dit is de plek binnenin waar we toegang toe moeten hebben om acties te ondernemen die de taal van vrede spreken. Want die komen dan voort uit vrede en leiden automatisch tot vrede.

Disclaimer: Laten we niet gedesillusioneerd raken als ons vreedzamer gedrag ten opzichte van onszelf en de mensen in ons leven niet onmiddellijk vrede brengt op een van de slagvelden van de wereld. Ons werk voor vrede is een missie op lange termijn, en toch, hoe meer mensen samen bouwen aan het momentum van vrede, hoe meer wonderen van vrede we zullen ervaren.

Author

Sina is a 32 year-old woman from Germany, who moved to Portugal in 2022. She would describe herself as a sensitive human being with a great longing and calling for a better world.

Sina Rissmann