Ik heb altijd geweten dat beweging goed is voor het lichaam, voor het hart, de longen, de spieren, de botten - en ik heb mijn best gedaan. Ik heb vrienden die meer dan hun deel hebben gedaan, één doet zelfs Ironman Triathlon wedstrijden (een beetje overdreven als ik dat mag zeggen), maar hé, iedereen heeft zijn passie.

Ik haatte sport op school, rondrennend in de meest onflatteuze marineblauwe onderbroek die voor meisjes de regel was. Bij netbal was ik de eerste die de bal weggooide, alsof het een hete aardappel was die snel moest worden doorgegeven, en stond ik liever aan de zijlijn, in een poging geen oogcontact te maken met de lerares, voor het geval ze me het veld op wenkte. Hockey was een ander ding, ik was onhandig en viel altijd over mijn stick, of die van iemand anders. De sportdag was een nachtmerrie, want het was verplicht een veldwedstrijd te doen, en ik zorgde ervoor dat ik aan een kant van de horden stond, zodat ik er omheen kon rennen, in plaats van eroverheen.

Toen ik ouder werd, ging ik tennissen. Ik nam les en werd vaardig genoeg om een paar wedstrijden te winnen, en bleef spelen tot ik 8 maanden zwanger was, toen moest ik stoppen omdat niemand meer met me wilde spelen. Ik denk dat ze zich slecht voelden omdat ze die enorme ballon van een vrouw over de baan lieten huppelen en puffen.


Ik ging een tijdje naar de sportschool en begon met intervallopen in de ijdele hoop dat ik daadwerkelijk zou kunnen hardlopen met die moeiteloze looppas die ervaren hardlopers hebben. Ik nam zelfs een personal trainer in de arm, maar dat gebeurde niet. Keep fit-lessen volgden op de voet in dezelfde sportschool, maar mijn knieën begonnen te klagen bij squats, dus dat gaf ik ook snel op.

Step-lessen vond ik wel leuk, het leek me niet te inspannend en de muziek was vrolijk. Maar toen ze de hoogte van de step verhoogden, gaf ik dat als onderdeurtje ook op.

Ik begon naar Tai Chi lessen te gaan in het plaatselijke dorpshuis in Ierland waar ik woonde. Het was sereen, beheerst, rustgevend - maar er waren 102 bewegingen om een 'set' af te maken, en het was moeilijk te onthouden waar de bewegingen voorkwamen, vooral omdat sommige herhalingen waren. Ik deed een keer mee aan een demonstratie om wat meer belangstelling op te wekken, en de eerste set ging o zo mooi, we bewogen allemaal als één geheel, in een sierlijke vloeiende beweging. Na een pauze herhaalden we de set, maar ik miste het stukje waar ze zeiden: draai je om, dus nu stond ik met mijn gezicht in de verkeerde richting, en in de voorste rij in plaats van achteraan, en beschamend verpestte ik het effect.

Ik heb als kind leren zwemmen in een zwembad met een legerinstructeur, die er geen moeite mee had om je met een lange stok op je hoofd te slaan als je het niet goed deed. Mijn moeder nam me altijd mee, en ik kan niet geloven dat ze niet ingreep toen een volwassen man - waarschijnlijk een drilinstructeur - ons arme kinderen begon te slaan. Ze dacht waarschijnlijk dat het goed voor ons was.


Ze zeggen dat regelmatige lichaamsbeweging een van de belangrijkste dingen is voor je gezondheid. Fysiek actief zijn kan de gezondheid van je hersenen verbeteren, je gewicht helpen beheersen, het risico op ziektes verminderen, botten en spieren versterken, en je vermogen om dagelijkse activiteiten uit te voeren verbeteren. Maar ik denk niet dat opstaan en weer gaan zitten vanuit een leunstoel voldoende is, of wel?

Line-dancing, Zumba - ben er geweest, heb het geprobeerd. Mijn knieën hielden niet van beide activiteiten. Pilates is mijn laatste poging tot lichaamsbeweging, hoe gemakkelijk kan dat zijn? Je hoeft geen lekker sponzig matje achter te laten - en als niemand kijkt kun je gewoon liggen en de wereld mentaal op z'n kop zetten. Nou, ik ben er al twee keer in geslaagd mijn rug in de vernieling te helpen bij het aanraken van mijn tenen, en ik kan niet op één been staan om het andere te strekken zonder om te vallen.

Het lijkt erop dat ik de enige ben zonder enig atletisch bot in mijn lichaam - of niet?

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan